Het is raar om terug te zijn in een stad met zo veel herinneringen. Om door de straat te lopen waar ik bijna een jaar heb staan proppen. Om het hoekje te zien waar ik ontzettend heb zitten zoenen en om terug te zijn in mijn favoriete café waar ik een brabbelende poging doe om de taal weer op te pakken.
Malaga. Spanje. Deze stad voelt als thuis en tegelijkertijd voelt het ineens alsof ik hier niets meer te zoeken heb. Dit soort “besef momenten” waarop je je ineens realiseert dat wat geweest is echt voorbij is hebben de neiging mij terug te brengen naar de keuzes die ik heb gemaakt.
Naar die ene, pijnlijke vraag.
Had het anders kunnen lopen?
Zeker zal ik het nooit weten, maar één ding weet ik wel. Als mijn toenmalige vriend had gevraagd of ik was gebleven in plaats van naar Vietnam te vertrekken had ik niet geluisterd. Er is geen wereld waarin wij nog samen waren geweest. Waarin ik nu met hem hier in Malaga had gewoond zoals eigenlijk het plan was.
Dat weet ik en dat is oké. Er is ook vrij weinig wat ik aan onze relatie zou willen veranderen. Het was mooi zoals het was. Perfect bijna. Op één ding na.
Als ik één ding tegen de Jamie uit 2017 zou kunnen zeggen (in de hoop dat ze eindelijk een keer zou luisteren) zou dit het zijn:
Laat je alsjeblieft liefhebben.
Want wat had ik moeite met geloven dat hij echt van mij hield. Dat hij de seks (met penetratie) niet miste. In ieder geval niet genoeg om mij daar voor aan de kant te schuiven.
Ik had zo veel meer van deze liefde, relatie én seks (zonder penetratie) kunnen genieten als ik had geloofd dat er niets mis met mij was. Als ik erop had vertrouwd dat hij niet op het punt stond te vertrekken.
Mezelf lief laten hebben is een onverwachts lastig en terugkerend thema. Ook nu. Vijf jaar later. Zonder vaginisme en met een hele fijne, nieuwe man in mijn leven.
Ben je liefde waard?
Als iemand mij zou vragen “of ik de liefde waard ben” – je weet wel vanuit het nietszeggende advies dat je “eerst zelf moet geloven dat je het waard bent” zou ik volmondig JA zeggen.
Lekker makkelijk.
De waarheid is iets gecompliceerder. Het daadwerkelijk voelen, geloven en oh shit.. Toelaten. Ja. Dat is andere koek. En voor mij hét bewijs dat alles wat je nu misschien over jezelf en jouw vaginisme gelooft niets met je vaginisme te maken heeft.
Overtuigingen die je hebt over jezelf hebben de neiging zich als klitteband te hechten aan dingen die jij ziet als jouw tekortkomingen.
“Ik bent niet goed genoeg… Want ik heb vaginisme.”
Is deze herkenbaar voor je? Dan wil ik je met heel mijn hart uitnodigen om vooral óók met deze overtuigingen aan de slag te gaan en niet alleen met je vaginismeherstel.
Sterker nog… Deze twee gaan hand-in-hand.
Vaginisme is psychosomatisch
Het heeft echt heel weinig met je vagina te maken. Daarnaast werkt het “psyche” gedeelte voor iedereen net even anders. Dat is de reden dat je online allerlei horror verhalen leest van vrouwen die “nooit van hun vaginisme af zijn gekomen.” Waarschijnlijk omdat een gynaecoloog of bekkenbodemspecialist niet aan de slag gaat met je onbewuste overtuigingen.
Ook gesprekken met een seksuoloog zijn voornamelijk op seks gericht. Logisch dat dit niet (zo goed) werkt. Seksuele problemen zijn niet de oorzaak van vaginisme, maar een gevolg daarvan.
Vaginisme is nog zo onbegrepen en als ik ook maar iets mag doen met mijn tijd op deze zwevende rots in de ruimte is het daar (hopelijk) verandering in brengen.
Mede daarom kan ik niet wachten tot ik terug ben van vakantie! Tot het weer tijd is voor mijn gratis online masterclass “Van Pijn naar Pleasure.”
Op 6 oktober om 19.30u vertel ik je precies wat vaginisme is en wat de drie stappen zijn die je nodig hebt om hier voor eens en altijd vanaf te komen. Klik HIER om je gratis aan te melden en dan “zie” ik je daar!
Samen werken aan jouw vaginisme herstel zodat ook jij zonder pijn van seks kunt genieten? Klik HIER om alles te lezen over Path to Pleasure. Vul het formulier onderaan de pagina in en vraag een gratis kennismakingsgesprek aan of stuur een mailtje naar jamie@jamieelise.com
Met heel veel liefs en het volste vertrouwen in jouw herstel,
Jamie
