Laatst las ik een mooie quote in een boek van grote vriend Tony Robbins: “In every area of your life, you get what you tolereate. And it’s time to raise the standard.”
Er was een tijd dat ik alles tolereerde. Van pijnlijke seks, tot een partner die zei dat hij wilde dat ik “spontaner, vrijer en wilder in bed zou zijn…” Terwijl ik verging van de pijn ja. Ik tolereerde ook hele praktische dingen. Zo heb ik in Spanje ooit een half jaar op een matras geslapen waar de ballenbak niets bij was zonder iets tegen de huisbaas te zeggen.
Je krijgt in dit leven niet wat je verdient of toekomt, maar wat je tolereert. Ook wanneer je rondloopt met vaginisme.
De reis van vaginisme tolereren naar het accepteren
De reis naar een pijnvrij seksleven begint altijd met het tolereren van vaginisme. Misschien uit dit zich bij jou ook wel in het “ondergaan” van seks terwijl het pijn doet, maar het kan ook minder drastische vormen aannemen.
Misschien tolereer jij je vaginisme wel door mee te gaan in gedachten die voorkomen dat je hulp zoekt. Je vertelt jezelf dat je geen tijd, geen geld of ander excuus hebt. Dat je misschien wel “prima” zonder seks kan leven of jezelf hier vanaf zou moeten kunnen helpen. En ondertussen gaat je leven aan je voorbij. Of tolereer je een seksuoloog die niet gespecialiseerd is in vaginisme? Een seksuoloog waar je geen klik mee hebt en daarom niet vooruit komt? Een bekkenbodemspecialist die niet bekend is met het verschil tussen vaginisme en “gewone” gespannen bekkenbodemspieren?
Hoe het zich bij jou ook uit – er is altijd een fase van tolereren. Tot het onvermijdelijke moment dat je het spuugzat bent. En dan kunnen er twee dingen gebeuren.
Wat er gebeurt als je het echt spuugzat bent
Dan stop je OF forever je kop in het zand om te leven zonder seks (met penetratie) OF je gaat het gevecht aan. Regelmatig zie ik vrouwen mijn coachprogramma in stappen met bokshandschoenen aan. Het varkentje dat vaginisme heet zal wel even gewassen worden. Het is GENOEG geweest en hier moet NU een eind aan komen. De motivatie die hier vanuit gaat is fantastisch, maar ik vermoed dat jij de verkramping in je lijf ook voelt die hiermee samengaat.
Verkramping die het tegenovergestelde is van ontspanning en overgave. Het tegenovergestelde van wat je nodig hebt voor fijne penetratie. Uiteindelijk komen deze vrouwen op het punt dat ze het bijna opgeven. Dat ze denken ZIE JE WEL… Ik moet hier echt voor altijd mee blijven leven. Op dat moment hang ik de vlag uit. Ze zijn eindelijk bij acceptatie.
Acceptatie die zo lastig is, maar ook zo nodig voor herstel.
De ware betekenis van acceptatie
Accepteren betekent niet dat je je voor altijd ergens bij neerlegd. Het betekent dat je je neerlegd bij de huidige situatie. Je stopt met vechten en begint jezelf af te vragen wat je nodig hebt van jezelf en een lover. De zachtheid en openheid die daarmee gepaard gaat is precies wat je nodig hebt voor herstel.
Dit is de grote paradox van de reis naar een pijnvrij seksleven. Deze gaat het snelst zodra het je niets kan schelen of het lukt, maar je WEL alle tools hebt om daar te komen.
Kan je hier wel wat hulp bij gebruiken? Heb je vaginisme, zelf bedachte smoesjes en niet bij jou aansluitende hulp lang genoeg getolereerd? En moet je er niet aan denken om volgend jaar augustus nog steeds in precies dezelfde situatie te zitten als nu?
Klik HIER om alles te lezen over Path to Pleasure en je aan te melden voor een gratis kennismaking. Of stel het uit tot volgend jaar. Aan jou de keus. Niemand komt je redden. Ik ook niet. Daar ben je veel te krachtig voor.
