Het was eind 2021. De mogelijkheden lagen voor het oprapen en alle omstandigheden klopten, maar ik besloot het niet te doen.
Ik werd voor gek verklaard door de mensen die er verstand van hadden. Wat doe je?! Waarom ga je niet door? Je moet verder! The sky is the limit!
En ik had geen andere reden om het niet te doen dan “ik ben er nog niet klaar voor.” En dan kunnen al die mensen met kennis, verstand en mooie plannen wel zeggen dat dat een beperkte overtuiging is, ik er een potje op moet mediteren of wellicht wat energetische koorden door moet knippen, maar ik heb er toevallig verrekt lang over gedaan om mezelf te kunnen vertrouwen.
Dus dat is wat ik nu doe. Ik doe het niet. Jullie kunnen de boom in.
Toegeven dat je ergens nog niet klaar voor bent is misschien wel de meest radicale vorm van zelfliefde die er is. Want niet alles is een beperkte overtuiging die met de grond gelijk gemaakt moet worden zodat jij door kan beuken.
Soms is iets gewoon een teken dat je in verbinding bent met jezelf. Dat je eerlijk durft te zijn naar jezelf en daar is moed voor nodig.
Het plan van een ander volgen (hoe goed en logisch het op papier ook lijkt) verbreekt bovendien per definitie de verbinding met jezelf en eigen lichaam. Iets wat tijdens vaginismeherstel al helemaal z’n doel voorbij schiet en zelfs averechts kan werken.
Dat bleek maar weer toen ik afgelopen week na een story op instagram ontzettend veel berichtjes kreeg van vrouwen die er na een interne massage door de bekkenbodemfysio slechter aan toe waren in plaats van beter.
Deze behandelingen zijn vaak pijnlijk en gevoelsmatig grensoverschrijdend, maar ja.. “Als het helpt…” Alleen doet het dat dus niet. Niet bij vaginisme.
En ik vind het ook kut dat we niet in een wereld leven waarin je specialisten blind kunt vertrouwen, maar ik vind het nog kutter dat we massaal vergeten zijn dat WIJ de enige specialisten over onszelf zijn. Over ons eigen gevoel. Ons eigen lichaam.
Jij voelt of iets oké is of niet. Jij voelt waar je grenzen liggen. Niemand anders kan dat voor je voelen of bepalen. Je partner niet, je dronken one night stand niet en je bekkenbodemfysio al helemaal niet.
Vaginismeherstel gaat JUIST over het herstel van die verbinding met jezelf en eigen lichaam. Het gaat over voelen, luisteren en aangeven. Ook als dat moeilijk is.
En daarom is er tijdens coachsessies één vraag die ik nooit beantwoord en dat is de vraag “mag ik al door naar de volgende dilator?”
Ik beantwoord ‘m altijd met een wedervraag. Vet irritant therapeuten gedrag. I know, maar wel belangrijk. Heb jij het gevoel dat je klaar bent voor de volgende? Hoe voelt het voor je om het gewoon eens te proberen?
Want je denkt misschien dat je afhankelijk bent van mij en dat ik het allemaal weet, maar dat is niet zo. Ik vertel je HOE je met de dilators moet oefenen, maar alleen jij voelt WANNEER je klaar bent voor de volgende. Dit is samenwerken met je lichaam.
Iets wat je op alle vlakken in je leven verder zal helpen. Niet alleen tijdens vaginismeherstel. Het heeft echt geen zin om tegen je eigen unieke levenspad, lichaam en tempo te vechten.
Daarom ben ik zo blij dat ik eind 2021 durfde te luisteren. Ik was er nog niet klaar voor, maar nu wel. Alles klopt. Niet alleen op papier, maar ook qua gevoel en dat is voor mij het allerbelangrijkst.
Waar ik nu precies klaar voor ben vertel ik je later, maar het heeft iets te maken met het binnenstebuiten keren van de wereld van vaginismeherstel. Hard nodig en ik heb er zin in! To be continued…
Voor nu wil ik je vragen om eens bij jezelf te voelen waar je staat in JOUW vaginismeherstel.
Ben je klaar voor een eerste of nieuwe stap naar een fijn, pijnvrij seksleven? En ik hoop dat je na het lezen van deze mail weet dat alles oké is! Het antwoord mag ook absoluut nee zijn. Als ik er drie jaar over mag doen voordat ik ergens klaar voor ben mag jij dat ook. De hustle, push en prestatiecultuur heeft geen plek in deze ruimte.
Vind je het spannend, maar ben je ook ready to go? Dat is de perfecte combi!
Klik HIER en vul het formulier onderaan de pagina in om een gratis kennismakingsgesprek aan te vragen voor Path to Pleasure. Je kan het niet zien, maar ik juich je nu al toe vanaf deze kant van het scherm!
Pascalle (25) over Path to Pleasure: Voor Path to Pleasure had ik al een tijdje een vaste relatie, maar nooit seks gehad omdat het altijd pijnlijk was. Eerst dacht ik nog dat dat erbij hoorde en vanzelf beter zou worden, maar het bleef pijn doen. Toen ik informatie op internet opzocht kwam ik er al snel achter dat ik vaginisme had. Omdat ik het in het begin te spannend vond om echt hulp te zoeken heb ik eerst zelf de dilators aangeschaft om hiermee te oefenen.
Helaas kwam ik zelf niet verder dan de tweede dilator. In de masterclass van Jamie leerde ik dat vaginisme niet alleen een fysiek probleem is. Alles viel toen op zijn plek en ik voelde gewoon dat ik een intakegesprek aan moest vragen voor Path to Pleasure. Tijdens dit gesprek werd mijn beginsituatie besproken en ik voelde me gelijk erg op mijn gemak. Tot op de dag van vandaag ben ik trots dat ik de stap heb gezet om dit programma samen met Jamie aan te gaan. Er is enorm veel veranderd voor mij. Niet alleen lichamelijk, maar ook hoe ik tegen seksualiteit aankijk. Ik heb enorm veel geleerd over mijn eigen lichaam en hoe ik goed naar mijn lichaam moet luisteren. Voor Path to Pleasure kon ik amper aan tampon of vinger inbrengen. Nu na het programma lukt penetratie zonder pijn! Ik ben nu (ook samen met mijn vriend) enorm aan het groeien en ontdekken en dat is een heel leuk avontuur.
Jamie werkt met pure passie. Ze kan je super op je gemak stellen en er is altijd ruimte voor een grapje. Ze heeft enorm veel kennis over de vrouwelijke seksualiteit en kan dit per individu goed toepassen. Ook doorziet ze heel veel en durft ze je een spiegel voor te houden. Daarnaast is ze altijd betrokken en bereikbaar. Ook tussen de sessies door en dit maakt echt dat je het gevoel hebt dat je er nooit alleen voor staat. Ik hoop dat iedereen die met dit probleem loopt de stap zet om dit programma aan te gaan om haar seksleven voorgoed te veranderen!
