Ik wil afvallen. Of ten minste, een deel van mij wilt dat. Dat deel zal er waarschijnlijk altijd blijven en dat is oké. Inmiddels weet ik beter dan er naar te luisteren. Als je net als ik een eetstoornis verleden hebt doe je er goed aan hier nooit meer aan toe te geven. Voordat je het weet kun je weer van voren af aan beginnen. Maar wat nou als je geen eetstoornis gehad hebt? Als je enkel een beetje op je gewicht wilt letten en dit prima kunt zonder dat het je hele leven in beslag neemt? Betekent dit dan dat je pro dieetcultuur bent? Is het het één of het ander? Kun je de dieetcultuur afwijzen als je wilt afvallen?
Goed dat je het vraagt! Want, ja, ja en nog eens JA. Iedereen kan de dieetcultuur en haar leugenachtige spelletjes de rug toekeren. En daar is het meer dan de hoogste tijd voor, dus laten we hierin duiken!
Wat is een cultuur?
Daar heb je waarschijnlijk wel een idee bij. Het is een systeem van overtuigingen, gewoontes, rituelen en gedragingen die door een groep mensen als passend of normaal worden beschouwd. Dus ja, op dieet zijn is een deel van de dieetcultuur. Het is een gedraging of zelfs een norm die als normaal wordt gezien binnen deze cultuur. Deze ontzettend grote, allesomvattende cultuur waar we zo diep in zijn weggezonken dat we vaak niet eens doorhebben dat we iets niet uit vrije wil doen. We doen het omdat we denken dat het zo hoort. Omdat we bang zijn. Bang om niet meer gezien te worden, afgewezen te worden en niet goed genoeg te zijn.
Tomatensaus is een onderdeel van pizza, maar tomatensaus is geen pizza. Misschien hou je van tomatensaus, maar niet van pizza. Persoonlijk vertrouw ik deze mensen niet, maar dat is voor nu niet zo belangrijk. Waar het om gaat is dat tomatensaus een onderdeel van pizza kan zijn. Het hoeft niet. Je kunt het ook door je pasta doen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de honderd verschillende soorten tomatensaus. De kruiden die je kunt toevoegen zodat het precies goed is voor jou. Ik kan nog uren doorpraten over tomatensaus en pizza, maar je snapt het punt. Op dieet zijn is niet hetzelfde als dieetcultuur. En dat maakt de dieetcultuur afwijzen als je wilt afvallen geen enkel probleem.
Het is zo veel meer dan “op dieet zijn”
Op dieet zijn is dus een onderdeel, een gedraging die past binnen de dieetcultuur. Maar het is zo ontzettend veel meer dan dat. Het is de onderdrukking en discriminatie van dikke mensen. Het idee dat er überhaupt iets mis is met het woordje “dik.” Want wat zijn de vooroordelen en grof misplaatste conclusies die deze cultuur hieraan verbindt? Dat hoef ik je denk ik niet te vertellen. “Dik” is geen gevoel, geen belediging en ook geen karakteromschrijving. Het is een woord om iemands lichaamsvorm mee te omschrijven. Precies hetzelfde als “dun”, “lang” of “klein”. Niet meer en niet minder.
Iets wat we helemaal lijken te zijn vergeten. We zijn gaan geloven in het systeem. Het wordt zonder verder onderzoek voor waar aangenomen. Dit heeft geleid tot discriminatie, het moraliseren van eten door het te zien als “goed” of “slecht” en het idee dat slank zijn gelijk staat aan gezondheid en geluk. Er zijn veel wetenschappelijke onderzoeken gedaan die het tegendeel bewijzen en persoonlijk kan ik zeggen dat ik op mijn slankst het ongezondst en ook zeker het ongelukkigst was.
Dit hele systeem waarin mensen onderdrukt worden op basis van hun uiterlijk en waarin een morele waarde wordt gehecht aan voedsel en lichaamsbeweging kun je altijd afwijzen. Ook als je wilt afvallen.
Waar komt je wens om af te vallen vandaan?
Heb je het idee dat het moet? Komt het voor uit onzekerheid? Uit hoop op waardering en geluk zodra je wat kilo´s kwijt bent? De dieetcultuur afwijzen vereist veel oncomfortabele en eerlijke gesprekken met jezelf. Zelf moest ik tot de pijnlijke conclusie komen dat ik inderdaad dacht dat ik alleen gelukkig zou kunnen zijn zolang ik slank, slanker, slankst was. Wat zegt dat eigenlijk? Ga ik ervan uit dat dikke mensen ongelukkig zijn? Trek ik een conclusie over iemands leven op basis van hoe deze persoon eruit ziet? Yieks. Oppervlakkig op z´n minst.
Dit is dus niet het moment om jezelf ontzettend op je kop te gaan geven. Deze en andere overtuigingen rondom dit onderwerp zijn het logische gevolg van de cultuur waarin we leven. Je kunt er echt niet zo veel aan doen dat je ze hebt overgenomen. Dat je erin bent gaan geloven. Hier zit een slimme, achterbakse miljarden industrie achter die daar onwijs hard voor gewerkt heeft. Je kunt er wel voor kiezen om hier uit te stappen. Om te beginnen met vraagtekens te zetten bij je overtuigingen. Klopt het wel, wat ik denk?
Ken jezelf en maak je eigen keus
Ik ben tegen dieetcultuur. Tegen de dieetindustrie en de onderdrukking van dikke mensen en alle vrouwen die voortkomt uit het schoonheidsideaal. Het ideaal dat wij zouden moeten nastreven om mee te mogen doen. De dieetindustrie bepaalt niet langer wie er wel en niet mee mag doen. Dat mag iedereen. Ook iedereen die op dieet is.
You do you. Jij bent de enige die weet wat het beste is voor jou. Wat jouw motieven zijn. Ik weet dat ik met mijn perfectionistische trekjes en eetstoornis verleden nooit meer op dieet kan gaan. Dat ik er een veel blijer mens van wordt als ik iets minder blij ben met mijn buik dan wanneer ik iets aan diezelfde buik probeer te doen.
Wat ik met mijn blog probeer te bereiken is dat mensen zich bewust worden van de risico´s van een dieet. Ik wilde geen eetstoornis, ik wilde gewoon een beetje afvallen. Ik hoop ook dat iedereen zich realiseert dat hij of zij een keus heeft. Het is niet verplicht om slank te zijn. Om af te willen vallen. Ik hoop dat je je bewust wordt van alle verschillende factoren zodat je voor jou de beste keus kunt maken. De keus om wel of niet op dieet te gaan. De keus om de dieetcultuur af te wijzen (kom op zijn er nog steeds mensen die dat niet willen? Mijn vingers doen pijn van het typen!) en de keus om wel of geen pizza te eten. Het is jouw leven en je mag je eigen saus kiezen.
