Het bad is warm. Iets te heet eigenlijk. Ik probeer me er niet aan te storen. Richt me op de roze kleur die de bruisbal aan het water heeft gegeven en op de zachte piano muziek die uit mijn telefoon komt. Kaarsjes aan, boek bij de hand. Als ik nu niet kan ontspannen weet ik het ook niet meer. En dat is precies wat er na vijf minuten gebeurd. Ik weet het niet meer. Ik heb het heet. Veel te heet. Verveel me en ben onrustig. Eigenlijk al een tijdje. Veel langer dan die afgelopen vijf minuten. En wat ik ook probeer, welke vorm van zelfliefde ik ook in de strijd gooi, ik weet dat ik de tranen niet lang meer kan tegenhouden.
Het wordt tijd dat we ons niet langer laten verblinden door de komkommers op onze ogen. Ik ben absoluut geen expert op het gebied van zelfliefde en wil je dan ook niet vertellen wat ik weet, maar waar ik in geloof. Wat ik zelf heb ervaren. Wat volgens mij de ultieme vorm van zelfliefde is.
#Selfielove
Waarom verschijnt er een dikke, rode, golvende streep onder het woord zelfliefde ieder keer dat ik het intyp? Mijn computer weigert het woord te herkennen. Weigert toe te geven dat het bestaat. Dat het een onwijs ding is. Mijn computer is oud en alles behalve modern, maar kom op lieve laptop! Het is 2020. Een nieuw decennium en zelfliefde bestáát. Het is hartstikke hip. Dus blijf even bij de tijd en Google het woord om erachter te komen wat het betekent.
Gezichtsmaskers, zoutbaden en massages. Even lekker helemaal niets. Je terugtrekken met een goed boek en een flinke mok thee. Gezond voor jezelf koken of juist jezelf iets lekkers gunnen. Al deze dingen zijn fantastisch, maar ze hebben ook één ding gemeen. Geen van deze dingen leggen de focus op JOU. Het zijn wederom allemaal manieren om de aandacht van jezelf af te leiden. Gezonder dan drugs, alcohol en een eetstoornis, maar als je niet oppast heeft het precies hetzelfde effect.
Als je het gevoel hebt dat je iedere vorm van zelfliefde aangrijpt als kans om je minder ongelukkig te voelen is het nog steeds een dikke vette afleidingsmanoeuvre. Dan heeft die kop thee ineens heel veel weg van de knock out slaande Long Island variant.
De enige echte vorm van zelfliefde
Echt, ik heb niets tegen stoombaden en zo. Het is allemaal fantastisch. De ene vorm van zelfliefde is nog fijner dan de ander. Zo lang je er maar echt van kunt genieten. En dat lukte mij even niet. Ik kon niet genieten van mijn bad, boek of zelf gekookte maaltijd omdat ik iets belangrijks over het hoofd zag. Omdat ik vergat waar zelfliefde echt om draait.
Zorgen voor jezelf
Voor mij betekent zorgen voor mezelf veel meer dan het opzoeken van de hoognodige ontspanning. Het betekent uitdrukking geven aan wat ik voel, wil en nodig heb. Zowel in mijn relaties met anderen als wanneer ik in mijn uppie op de bank zit. Juist wanneer ik in mijn uppie op de bank zit.
Sinds ik mezelf niet meer verdoof met eetstoornis gerelateerde gedragingen voel ik me een soort alien. Ineens voel ik van alles. Alles wat ik al die tijd zorgvuldig onderdrukte met een zak chips, peutermaaltijd of extra push up komt boven water. Het raast met een rotgang door mijn lijf en dat is op z´n zachtst gezegd oncomfortabel.
Het is verleidelijk om te doen wat ik altijd deed. Mezelf verdoven. Niet meer met die eetstoornis natuurlijk. Wij zijn gelukkig geen vrienden meer. Wat een lul was dat. Maar blijkbaar kun je met een of andere vorm van zelfliefde dus ook prima het licht uitdoen. Al is dat natuurlijk maar tijdelijk. Het is heerlijk zolang het duurt en de keuze is reuze. Kies dan maar eens voor de meest oncomfortabele optie om met die gevoelens te gaan zitten. Daar heeft toch niemand zin in? Je bent ook absoluut geen mislukkeling als je een keer wel voor een Netflix sessie of bak ijs kiest, maar probeer je toolbox uit te breiden. Het is altijd fijn om opties te hebben!
Je hoeft gevoelens niet te begrijpen, analyseren en controleren
Goed nieuws! Als je ervoor kiest om je gevoelens te voelen in plaats van weg te drukken is ermee zitten ook meteen het enige dat je hoeft te doen. Geen enkel gevoel duurt voor altijd. Het is een golf, het komt en gaat. Een briljant persoon van wie ik helaas ben vergeten wie het was schreef ooit dat gevoelens niet begrepen, maar enkel gevoeld willen worden. Dat is zo waar. Je hoeft niet te weten waarom je boos of verdrietig bent of hoe je zorgt dat het zo snel mogelijk verdwijnt. Je hoeft niet eens te weten wat je precies voelt! Het enige dat je te doen staat is voelen en je afvragen hoe je er het beste voor jezelf kunt zijn.
Dit geldt voor al je gevoelens. Ik was er zo aan gewend om nergens op te reageren dat ik soms niet eens voel dat ik moe ben en dat het misschien een goed idee is om even een dutje te doen. Of om het vandaag iets rustiger aan te doen. Om me een keer niet aan mijn planning te houden en dat hier niets mis mee is.
Geen bad of gezichtsmasker voelt beter dan de wetenschap dat je er voor jezelf bent. Dat je op je eigen sexy ass kunt rekenen. Ook als het even tegenzit. Juist als het even tegenzit. Dus oefen met jezelf af te vragen hoe je dit het beste kunt doen. Hoe kun je jezelf ondersteunen in het voelen van al die emoties die God mag weten waar vandaan komen? Praat met iemand, stomp een kussen of ga gewoon echt even goed voor die huilbui zitten. Het is maar een gevoel. Het kan je niks maken en gaat vanzelf weer weg. Mits jij er niet meer voor wegloopt. Daarmee verander je het in een boomerang met stikkende stekels. Dat heb je vast al eens ervaren.
Dus voel die shit af en toe, kun je daarna rustig in bad.
Mad muchos love as always! ♡
