Of blijf je zitten waar je zit? Er is moed voor nodig om de strijd te staken. Om van jezelf te houden. Om uit die relatie te stappen ook al hebben jullie het best goed en zijn jullie al tien jaar samen. Er is moed voor nodig om je baan op te zeggen en een enkeltje naar de andere kant van de wereld te boeken. Om jezelf nieuwe gewoontes aan te leren of iets nieuws te beginnen. Voor jezelf of met iemand anders. Waarom is het zo moeilijk om juist datgene te doen waarvan we vrij zeker weten dat we het willen?
Misschien omdat het idee belachelijk klinkt. En als het in je eigen hoofd al belachelijk klinkt, waarom zou je het dan in vredesnaam aan iemand anders vertellen?
Misschien omdat je ook wel voldoening haalt uit het comfort van je veilige en best wel oké leven. Waarom zou je dit comfort opgeven? Waarom zou je jezelf door de ellende van het onbekende slepen als je ook gewoon door het leven kunt blijven slenteren? Het is niet ideaal, maar wel bekend, veilig en comfortabel. Dat is ook wat waard. Toch?
Je leven is best oké. Rekeningen worden betaald, ruzies vermeden en boodschappen gedaan. Moet je dat echt allemaal overhoop gooien enkel en alleen omdat er een stemmetje in je hart zit dat jou een belachelijke idee influistert?
JA. Het leven is niet bedoeld voor prima en oké.
Natuurlijk zou het allemaal een stuk makkelijker zijn als we een glazen bol zouden hebben, maar dat betekent niet dat we genoegen moeten nemen met minder dan we daadwerkelijk zouden willen. Met minder dan we daadwerkelijk verdienen.
Het probleem met verandering is dat we niet direct zijn waar we uiteindelijk willen uitkomen. Als je iets nieuws gaat doen ben je nog niet zo goed als je zou willen zijn. Zo goed als de persoon die je geïnspireerd heeft om het schrijven, dansen, koken of ondernemen een kans te geven.
Het is niet direct belonend. Het voelt oncomfortabel omdat het nieuw is. Perfectionisme voorkomt bovendien dat we onszelf de tijd gunnen om nieuwe vaardigheden te ontwikkelen. Om de leegte tussen waar we nu staan en waar we willen zijn op te vullen. Om die weg af te leggen. Een weg waarvan we niet eens weten hoe het eruit gaat zien. Of er veel stoplichten, bochten en doodlopende stukken zijn. Of de bestemming het eigenlijk wel waard gaat zijn…
Kwetsbaarheid is de moed om perfectie op te geven
We weten inmiddels dat we moed nodig hebben, maar waar we die moed precies voor nodig hebben blijft vaak vaag. De moed om het te doen, oké. De moed om de eerste stap te zetten. Om het gesprek aan te gaan, de coachingssessie, het vliegticket of de eerste les te boeken.
De stap is zo gezet. Het is één beslissing die in dit digitale tijdperk vaak met een enkele druk op een knop bevestigd wordt. En wat gebeurt er dan? Dan heb je een nog veel grotere dosis lef nodig om te erkennen dat je niet weet hoe het nu verder gaat. Dat je de eerste zinnen van jouw verhaal aan het schrijven bent, maar geen flauw idee hebt hoe het zal aflopen. Misschien gaat het niet lukken. In ieder geval niet in één keer. Misschien word je er helemaal niet gelukkig van. In ieder geval niet direct. En dan? Ziet de hele wereld dan hoe mislukt je in werkelijkheid bent?
Iets wat velen van ons diep vanbinnen al vermoedden. We dragen het met ons mee als een geheim dat koste wat het kost verborgen moet blijven. Zelfs ten koste van alles wat we het allerliefste zouden willen. Alles om te voorkomen dat de wereld te zien krijgt hoe mislukt we in werkelijkheid zijn.
Nee bedankt.
We blijven hier. De plek waar het veilig is en waar we niet het risico lopen om het verkeerd te doen. Hooguit het risico om een half leven te lijden. Lees de vorige paragraaf alsjeblieft nog één keer goed door. De twee belangrijkste woorden zijn “het” en “er.” Misschien mislukt het. Misschien worden we er niet gelukkig van. Jij kan niet mislukken. Het kan “mislukken,” maar jij nooit en dat maakt een wereld van verschil. En als je er niet gelukkig van wordt, betekent dat niet dat je vanaf dat moment voor altijd daar vastzit.
Het staat je altijd vrij om een nieuwe beslissing te nemen. Het staat je vrij om terug te gaan naar je oude leven. Of om het juist weer helemaal anders te doen. Het is jouw leven en je mag het zo vaak herinrichten en opnieuw decoreren als jij wilt. Je zit nooit vast. De enige plek waar je ooit vast kunt komen te zitten is je eigen hoofd.
Ervaringen uit het verleden
Iedere keer dat je iets nieuws probeert loop je het risico dat het niet zal gaan zoals je wilt. Zoals je voor ogen had. En waarop baseer je de kans dat dit zal gebeuren?
Het verleden.
Die keer dat je gigantisch op je bek ging. Toen je jezelf had voorgenomen het nu echt anders te doen, maar toch weer verviel in oude patronen. Die keer dat je besloot je hart aan iemand te geven en er gigantisch hard op werd getrapt. Je bent daar geweest. Je hebt pijn gevoeld en het niet overleefd om dat jezelf nog een keer aan te doen.
En dus ga je risico’s uit de weg
Vertel je jezelf dat jouw tijd nog wel komt. Dat dit niet het goede moment is. Dat er zo iets bestaat als Goddelijke timing en je enkel rustig moet afwachten tot het moment naar jou toekomt.
Maar je zal nooit door het leven geraakt worden als je aan de kant van de weg blijft staan. Je zal nooit verdrinken in de zee van eindeloze mogelijkheden als je alleen je grote teen in het water steekt. Dat gebeurt alleen als je de sprong waagt. Als je stappen durft te zetten.
Het leven is nu
Beroof jezelf niet van de kostbare tijd die je hier te besteden hebt. Tijd die nooit meer terug komt.
Je bent één keus verwijderd van een compleet ander leven en dat is de keus om te beginnen. De beslissing om je open te stellen voor alle mogelijkheden. Niet alleen de doemscenario’s die zich in de donkere hoek van je gedachten afspelen. De beslissing om de moed op te brengen om het compleet te verkloten. Want dat zal gebeuren. Onderweg zullen dingen misgaan. Niets is alleen maar fantastisch. De vraag die er echt toe doet is of dit het waard is om je dromen voor uit de weg te blijven gaan. Want wat gebeurt er als het misgaat? Heb je dan echt je tijd verspild? En wat doe je dan precies als je géén actie onderneemt, maar wél eindeloos blijft malen? Eindeloos blijft dromen, twijfelen en piekeren…
Is je leven echt voorbij als het niet gaat zoals jij wilt?
Of heb je in dat geval een waardevolle les geleerd? Je tijd in ieder geval niet verspild met nadenken over alles wat je eigenlijk wel heel graag zou willen doen? Ik hoop echt dat dit voelt als een liefdevolle schop onder je kont want IK SNAP HET. Echt. Alleen geloof ik ook dat niemand erbij gebaat is als jij jezelf klein houdt. Jij niet, de mensen om je heen niet en de wereld ook niet. Wat er vervolgens ook gebeurt. De gevolgen van het uit de weg willen gaan van alle mogelijke risico’s is het grootste risico dat je ooit zult lopen.
Je zult altijd een ervaring rijker zijn en dit zal altijd een mooie ervaring zijn, afhankelijk van hoe je ernaar kijkt. Dus waar kies jij voor? Intens leven en leren of aan de zijlijn wachten en wensen?
