Afgelopen zomer ging ik voor twee weken terug naar Málaga in Zuid Spanje. De plek waar ik in 2017 naar toe vertrok, om er uiteindelijk veel langer te blijven dan gepland. De plek die op een bepaalde manier meer als thuis voelt dan Nederland. Ik was er meer dan een jaar weggeweest en had het gemist. Blijkbaar is het mogelijk om verliefd te zijn op een stad! Ik had zin om terug te gaan, maar was ook bang. Bang voor wat iedereen zou denken van die extra kilos´s die ik ineens met me meesleepte. Niet de kilo´s in mijn koffer, maar die aan mijn lichaam.
Ik was ervan overtuigd dat iedereen zou denken dat ik me had laten gaan. En met iedereen bedoel ik ook echt iedereen. Vrienden, vage bekenden en oud collega´s. Ze zouden vast allemaal denken dat ik de handdoek in de ring had gegooid. Waarschijnlijk wilden ze niets meer met me te maken hebben.
Zo ver gingen mijn gekke gedachten. Wat zegt het eigenlijk over mij dat ik denk dat mensen niets meer met me te maken willen hebben om hoe ik eruit zie? Niet zo veel. Het was niet mijn eigen stem, maar die van mijn eetstoornis. Luider dan ooit tevoren.
Dit is wat er gebeurde
Iedereen negeerde me. Niemand wilde ook maar iets met me te maken hebben. Ik werd uitgescholden door willekeurige voorbijgangers… Geloof je me nog? Waarschijnlijk niet. En terecht, het is allemaal onzin. Waarom geloven we onze eetstoornis dan wel?
Waarom geloven we dat we er op een bepaalde manier uit moeten zien om waardering te krijgen? Hoe kan het dat we ervan overtuigd zijn dat we diezelfde waardering zullen verliezen als we aankomen, rimpels en grijze haren krijgen? Denk eens aan de mensen in je leven die je liefhebt, respecteert en waardeert. Doe je dit omdat ze vetrol vrij zijn? In dat geval wordt het misschien tijd voor nieuwe vrienden.
Waarschijnlijk is je eetstoornis de enige “vriend” die het belangrijk vindt hoe je eruit ziet. Had ik dat afgelopen zomer maar ingezien, dan was het allemaal een stuk relaxter geweest! Hoewel ik niet meer handelde naar de stem die zij dat ik moest afvallen was deze nog wel volop aanwezig. En ook dat is logisch.
Je eetstoornis wordt luider zodra je niet meer luistert
Je eetstoornis is ervan overtuigd dat jullie elkaar nodig hebben. Precies om de reden dat je anders “alleen komt te staan”. Je eetstoornis is het deel van jou dat volledig in de leugen van de dieetcultuur is gaan geloven. De leugen dat het belangrijk is hoe je eruit ziet. Als jij daar dan ineens dwars tegenin gaat veranderd je oude levenspartner in een drammende peuter. In de hoop dat je toch zult luisteren. En luisteren is verleidelijk. Teruggaan is verleidelijk.
Toen ik in Spanje zat zag ik niet in dat mijn eetstoornis mijn wereld creëerde. Ik was zo bang dat iedereen me zou veroordelen om hoe ik eruit zag dat ik dit ook overal begon te zien. Vreemde blik van een oude bekende? Die zag natuurlijk dat ik was aangekomen. Die dacht natuurlijk Madre Mia wat is er met haar gebeurd?! Yeah right… Alsof ik in het hoofd van die persoon kon kijken. Alsof ik werkelijk zou kunnen weten wat die persoon op dat moment dacht. Het enige wat ik zag was een reflectie van mijn eigen veroordelingen. Mijn eigen stomme eetstoornisstem.
Schoonheid zit écht vanbinnen
Uhg, dit is zo cliché dat ik er een beetje onpasselijk van wordt. Maar zoals wel vaker met clichés is het wel hartstikke waar. Ik maakte me zo ontzettend druk om wat iedereen van mijn lichaam zou denken dat ik de helft van de tijd vergat te genieten. En dat terwijl het niemand iets kon schelen! Er was niet één persoon die mij anders behandelde. Weer een leugen van mijn eetstoornis ontkracht.
Sterker nog, eenmaal terug in Nederland kreeg ik complimenten die ook echt iets betekenden. Complimenten die niets met mijn uiterlijk te maken hadden en eigenlijk op één ding neerkwamen: ik straalde weer. Ik geloof dat de gedragingen die bij een eetstoornis of dieet horen synoniem staan voor veel andere aspecten van je leven en persoonlijkheid. Ik onderdrukte niet alleen mijn honger, maar ook mezelf. Mijn broekjes waren klein, maar mijn wereld ook. Ik putte mezelf uit door bijna dagelijks te sporten dus wat gebeurde er? Ik had helemaal nergens meer energie voor. Mijn vlammetje was uit.
Daar kwam pas verandering in toen ik niet meer naar mijn eetstoornis luisterde. Toen ik voor mezelf en mijn gezondheid ging zorgen. Het is toch belachelijk dat je bang bent dat mensen denken dat het “niet goed met je gaat” enkel en alleen omdat je bent aangekomen? Gewicht zegt niets over je gezondheid en niets over hoe je in je vel zit. Ik hoop dat er een tijd komt waarin niemand meer complimentjes geeft die te maken hebben met gewichtsverlies. Misschien complimenteer je iemand wel met een groot verlies, depressie of eetstoornis. En hoewel ik weet dat de angst voor opmerkingen over gewichtstoename vooral in mijn eigen hoofd zaten, weet ik ook dat het wel gebeurt. Dat er mensen zijn die opmerkingen naar hun hoofd geslingerd krijgen over het feit dat ze zijn aangekomen. Terwijl ze misschien wel beter in hun vel zitten dan ooit tevoren.
Een wereld vol kleur wacht op je
Leven met een eetstoornis is een kleine zelfgemaakte hel. Een leven lang diëten is zo goed als onmogelijk. Herstellen voelt soms precies zo. Al die voedingsregels loslaten voelt soms net zo onmogelijk. Het enige verschil is dat herstel constructief is en een eetstoornis of dieet destructief. Het vreet aan je tot er niets meer van je overblijft. De eerste persoon die spijt heeft van het verbreken van die band met een eetstoornis of dieet moet ik nog tegenkomen. Hoe sterk die band ook was.
Dit is wat me helpt om de verleiding te weerstaan om terug te gaan. Om vandaag niet toch de pindakaas te skippen, omdat ik gister best veel heb gegeten. Je eetstoornis zal nooit genoegen nemen met een beetje. Voor je het weet wordt je er weer terug die kleine wereld in gezogen. Precies op dezelfde manier als waarop je er ooit in terecht bent gekomen. Dat ging net zo geleidelijk. Ik wilde geen eetstoornis, ik wilde gewoon een beetje afvallen. Dat doen we dus niet meer. Ook niet op dagen dat het moeilijk is. Deze kleurrijke wereld is me veel te veel waard!
