Ken je die facebook herinneringen die je zonder pardon een paar jaar terug in de tijd werpen? Dat gebeurde mij vanmorgen ook. Facebook dacht dat “ik het leuk zou vinden om te zien wat ik vandaag negen jaar geleden deed.” Negen jaar! Het bericht (inclusief opzettelijke spelfouten.. je weet zelluf!) was niet zo heel interessant. Het gevoel dat ik erbij kreeg wel. Voor ik het wist zat ik middenin een trip down memory lane en die reis leverde nogal wat interessante inzichten op…
Zoals het feit dat mijn leven altijd in het teken van mijn lichaam heeft gestaan. Altijd! De manier waarop ik er tegenaan keek is gelukkig wel veranderd. Van chronische hekel, naar whatever zolang je functioneert maakt het me niet uit hoe je eruit ziet naar BLISS. Naar pure extase. Naar voelen wat de ware bedoeling van dit hele omhulsel is.
Wat overigens niet betekent dat er niet met regelmaat kritische blikken richting mijn buik geworpen worden. Of richting m’n boobies waar ineens de zwaartekracht aan begint te trekken. Of zou ik me dat inbeelden? Er is niemand die dat voor me kan checken so I guess I’ll never know.
Mijn kerstwens op 25 december 2012
“Lieve Kerstman… Laat me volgend jaar alsjeblieft dunner zijn dan nu. En laat me alsjeblieft met een leuke vent hier aan tafel zitten..” Hoe schattig.
Ik zag totaal niet wat ik had. Een functionerend lichaam en een lieve familie. Het zal deels mijn leeftijd geweest zijn (is twintig jong genoeg om onnozele dingen te doen, zeggen en wensen? Jawel toch?) en deels de manier waarop ons brein geprogrammeerd wordt door this funny little thing called de samenleving. Als we die moeten geloven zijn we als vrouw pas geslaagd wanneer de ring om onze vinger ook om onze heupen past.
Aan het bestaan van de Kerstman zal het in ieder geval niet liggen. Mijn wens kwam hartstikke in vervulling! Een jaar later had ik een eetstoornis en een vriend die het minstens één keer per maand uitmaakte. Maar wat was ik verliefd. En wat was ik trots op mijn lichaam dat eindelijk dunner was. Nog lang niet dun genoeg natuurlijk, maar de details van die verknipte kijk zal ik je besparen.
Zo ging het een tijdje door…
Wat zeg ik, zo ging het jaren door. De volledige opsomming van mijn kerstwensen van 2013 tot 2017 zal ik je niet aandoen. Dan wordt dit een heel saai verhaal. Er zat totaal geen variatie in en het mag duidelijk zijn dat mijn leeftijd op een gegeven moment geen excuus meer kan zijn. Ik wijs wel gewoon met mijn vinger naar de maatschappij.
Tot ik in 2018 een tik van de molen kreeg
Normaal draai je daar dus van door, maar ik kwam eindelijk bij zinnen. Dat daar de moeilijkste en mooiste kerst uit mijn leven voor nodig was had ik daarvoor waarschijnlijk nooit geloofd. Mijn hart was recentelijk in tienduizend stukjes gebroken (zie je de rode draad in mijn leven?), ik woonde in Vietnam ver weg bij mijn familie vandaan en had eindelijk het volle besef van de schade die ik mijn lichaam toebracht. Niets eten afwisselen met eetbuien waar Holle Bolle Gijs kotsmisselijk van zou worden is niet echt goed voor je gezondheid zeg maar.
Gelukkig had ik ook de meeste fantastische vrienden ooit om me heen verzameld. Juist dat perspectief van hartverscheurende pijn en intense saamhorigheid maakte beide nog mooier. Beide ja. Als er iets is wat ik van die kerst geleerd heb dan is het wel dat pijn de mooie momenten nog mooier maakt. Nog intenser. En laat dat nou iets zijn waar ik altijd voor ga. Intens leven. Alles meemaken. Alles voelen. Nou dat heb ik geweten
En dat zorgde voor een flinke omslag in mijn kerstwens die tot die tijd vooral neerkwam op afvallen en een leuke man vinden. Zie je de ironie in dit verhaal? Ik viel af en werd met regelmaat verliefd, maar was nooit gelukkig! De ironie zag ik zelf eindelijk wel in en dat deed dus wat met die kerstwens… “Lieve Kerstman, laat me volgend jaar alsjeblieft met andere ogen naar mijn lichaam kijken..” Niets schattigs aan. Pure noodzaak. Gelukkig liet de Kerstman me ook dat jaar niet in de steek en had ik in 2019 een nóg mooiere kerst dan dat jaar daarvoor.
Ik was een aantal kilo’s zwaarder en zat wederom zonder man, maar was wel intens gelukkig. Kerst was nog nooit zo relaxed als dat jaar. Geen gestress om calorieën, geen verlangen naar iemand die niet bij ons aan tafel zat.. Ik was voor het eerst volledig aanwezig op de enige plek waar ik moest zijn. De plek waar ik was. En dat deed natuurlijk wat met mijn kerstwens van dat jaar!
“Lieve kerstman, laat me volgend jaar alsjeblieft van mijn lichaam kunnen genieten…”
Gevalletje rupsje nooit genoeg. Ik wou dat meer vrouwen last van dit syndroom hadden. Je hoeft geen genoegen te nemen met wat je hebt. Je verdient de wereld, maar daar geloof je helaas helemaal niets van als ik het zeg.
Genieten dus. Want herstellen van de chronische haat die ik voor mijn lichaam voelde zorgde er ook voor dat ik erin aanwezig kon zijn. Dat ik kon luisteren naar mijn intuïtie en… Dat ik seks kon hebben! Dat was voor die tijd zowel letterlijk als figuurlijk een pijnlijke bedoeling. Terwijl ik dacht dat er een fabrieksfoutje in mijn lichaam zat bleek mijn brein al die tijd gewoon in de weg te hebben gezeten. Piekeren over je lichaam, het avondeten en mails die je nog moet versturen maakt genieten van seks nogal lastig. Lees: onmogelijk.
Hoe dat allemaal (niet) werkte is een verhaal voor een andere keer. Voor nu is het genoeg dat je weet dat ik me tegenwoordig met regelmatig in de zevende sekshemel bevindt terwijl het nog niet zo heel lang geleden altijd pijn deed. Het was altijd een onmogelijke opgave. En als ik had geweten dat ik slechts op een paar simpele knoppen (die in mijn hoofd, niet die daar beneden) moest drukken om het op te lossen had me dat heel veel pijn bespaard. Letterlijk. En dat brengt me bij mijn kerstwens voor dit jaar…
Lieve kerstman, breng alsjeblieft iedere vrouw met regelmaat naar de zevende sekshemel!
De kerstman heeft me tot zo ver nog nooit in de steek gelaten en ik verwacht dit jaar niet anders van de beste man. Daarom heb ik besloten dat mijn dierbare, mooie coachpraktijk vanaf januari een andere richting op gaat. Je kunt denk ik wel raden welke dat is?
Het wordt tijd dat ik alles wat ik de afgelopen jaren geleerd heb (en blijf leren!) over seksuele energie in de praktijk ga brengen. Ik hou van zo’n beetje alles op dit gebied. Sacred sexuality, vrouwelijke sensualiteit, tantra, maak me gek, maar ga me voor nu vooral op mijn kerstwens richten. Want je bent niet kapot, gebroken of raar als seks pijnlijk is. Als genieten onmogelijk is. Je seksuele energie is niet afwezig, maar ingedut. In slaap gebracht door alles wat je (niet) geleerd hebt over je lichaam en vrouwelijke seksualiteit.
Ik geloof dat vrouwen in hun seksuele kracht de wereld kunnen veranderen. Dat het “negeren” van dit natuurlijke aspect alles te maken heeft met het verstoppen, veroordelen en wat al niet meer van de geweldige persoon die jij bent. Het wordt tijd dat we daar verandering in gaan brengen. Het wordt een hell of a journey en ik hoop dat je erbij blijft! No worries, je mag eerst aan je kerstmaal en dan “zie” ik je volgende week voor het voorlopig laatste artikel over de liefde… Daarna gaan we het hebben over SEKS. Zo. Dat is eruit.
