Dit is geen oproep voor een baan als professioneel bindingsangst hebber. Al vraag ik me af wat zo iemand zou doen en of ik er goed in zou zijn. Waarschijnlijk niet. Waar dit artikel met dubieuze titel wel over gaat? Iets wat me oprecht zorgen baart. Na alle bekentenissen op eetstoornis gebied is er nog iets dat ik moet toegeven. Op mijn bijbaantjes na, eigenlijk zodra ik afstudeerde en het volwassen-werkende-leven begon, ben ik niet in staat geweest langer dan één jaar ergens te werken. Het idee van een vast contract alleen al bezorgt me de kriebels. En niet de goede soort. Ben ik de enige die hier last van heeft? Is dit een klassiek voorbeeld van de millennials mindset? Iets met rupsje nooit genoeg van al dat groene gras aan de overkant?
Het is me nota bene niet eens gelukt om binnen dezelfde sector te blijven. In 2016 studeerde ik af en in de afgelopen vier jaar ben ik ambtenaar, propper, lerares en serveerster geweest. Een bij elkaar geraapt zooitje functies die ik allemaal ongeveer een jaar heb volgehouden. Na dat jaar neem ik steevast de benen. Inderdaad, even angstig en resoluut als iemand die wegrent van een relatie.
Volg je passie!
Hartstikke hip. Niet meer enkel werken om de huur en wijn te betalen, maar iets doen waar je hart sneller van gaat kloppen. Het liefst ook iets waar de wereld een stukje mooier van wordt. Je bent een millennial of je bent het niet natuurlijk.
Dan is het wel handig als je weet wat je passie is. Op z´n minst een idee hebt. Daar moest ik gezien mijn cv maar eens een hartig woordje met mezelf over spreken. Helemaal toen mijn wereld eind vorig jaar ineens wel erg groot werd. Toen ik de allesoverheersende eetstoornisstem gewoon liet lullen en mijn eigen ding ging doen. Ineens werd mijn denkcapaciteit niet meer opgeslokt door onzin over zogenaamd lelijke vetrollen, sport routines en of ik dat ei met of zonder kaas moest eten. Ineens had ik zeeën van tijd om te doen waar ik echt blij van wordt. Om daar eens goed over na te denken.
Wat is een passie & hoe volg je die?
Want eerlijk is eerlijk, een passie is niet tastbaar en hartstikke onzichtbaar. Dat maakt het volgen niet per se makkelijker. Als je meerdere, uiteenlopende dingen leuk vindt of geen flauw idee hebt wat je wilt zit er dus maar één ding op. Uitproberen. Gaan. Zien wat bij je past en wat niet. Ervaren of iets klopt of niet. Duidelijkheid krijg je door iets te doen, niet door erover na te denken.
Aan passies hier gelukkig geen gebrek. Zoals schrijven, koffie, lesgeven, reizen en de vrijheid die ons gegund is ervaren. Maar ook de hele dag rondlopen in een oude joggingsbroek en een nog oudere trui. Heel veel suiker in één enkele zitting wegwerken terwijl ik afgeleid wordt door een Netflix serie die ik vol vurige passie binge watch. Best lekker.
Naast al die passies heb ik ongeveer evenveel angsten. Dat maakt het zo verleidelijk om in het bekende te blijven hangen. Dingen waarvan ik weet dat ik het kan. Dat het gaat lukken. Zie de laatste twee genoemde passies in de vorige alinea. De meest waardevolle les die ik geleerd heb van mijn eetstoornisherstel is dat angst voor het onbekende niet betekent dat je moet stoppen. Ook niet als je nog nooit eerder zo oncomfortabel geweest bent. De kans is groot dat je helemaal niet de verkeerde kant op gaat, maar dat je groeit.
Een goede vriendin vertelde niet zo lang geleden hoe haar moeder haar een levens veranderende vraag stelde die ik waarschijnlijk nooit meer zal vergeten: “Ben je gelukkig of ben je comfortabel?”
Er is niets mis met comfort
Begrijp me niet verkeerd, comfort is fantastisch. Ik bedoel, Netflix en Ben en Jerry. Minder fantastisch is het wanneer het in de weg staat van je geluk. Als het samenspant met angst en je verlamd. Als je het gebruikt als excuus om de onbekende weg over te slaan. Alweer. Blijven hangen in een eetstoornis is comfortabel. Wanneer je de fase van half-herstel hebt bereikt kom je er waarschijnlijk nog mee weg ook. Niemand die er wat van merkt als je de sla dressing skipt of kiest voor magere melk. Niemand die er wat van merkt behalve jij. Je eetstoornis houdt een voet tussen de deur en voorkomt dat je verdergaat op die onbekende, oncomfortabele weg waar je uiteindelijk echt gelukkig van gaat worden. Waar al je verschillende passies op je wachten. Klaar om ontdekt te worden. Bovendien is niets per definitie permanent en voor altijd. Als een nieuw ingeslagen weg je niet bevalt kun je altijd terug, maar je komt geen stap vooruit als je stil blijft staan.
Ga de wereld in. Probeer verschillende dingen. Blijf niet hangen in dezelfde, kleine wereld vol beperkingen die je jezelf oplegt omdat je het niet kan, niet weet of geen idee hebt waar je moet beginnen. Als je dit gevoel hebt voeg dan het magische woordje NOG toe en ga aan de slag. Je kan het NOG niet. Je weet NOG niet waar je moet beginnen, maar bent bereid een eerste kleine stap te zetten en dat is waardevol. Wacht niet langer. Go for it!
