Tijdens het hardlopen ging het ineens mis. Alweer. De scherpe pijn waar ik inmiddels maar al te bekend mee was schoot door mijn knie. Er zat niets anders op dan mijn tempo te verlagen. Dan rustiger aan te doen. Te rennen op een slakkengangetje. Het mocht eigenlijk geen rennen meer heten en soms is dat precies wat we nodig hebben.
Niet alleen tijdens het hardlopen, maar ook in de liefde. Juist in de liefde. Want hoe vaak storten we ons met een noodgang in de afgrond? Hoe vaak wagen we de sprong enkel en alleen op basis van een sterke connectie, één miljoen vlinders en een niet te stoppen verlangen naar die ander? Een verlangen naar die ene.
Vaak willen we niets liever dan intiem zijn. Samen zijn. Samen intiem zijn. We willen het zo graag dat we vergeten dat voor ware intimiteit zo veel meer nodig is dan een sterke connectie. Dat de sterke connectie die zo maar uit de lucht is komen vallen ware intimiteit juist in de weg staat. Want waar komen al die gevoelens ineens vandaan? Wat als ze verdwijnen of veranderen in pijn omdat de ander verdwijnt? En wat als de ander het helemaal niet zo voelt? Wat als…
Een onbewuste angst voor intimiteit
Mijn liefdesleven was lange tijd een kwestie van alles of niets. Ik voelde alles of niets. Het gebeurde heel snel of helemaal niet. Er was geen middenweg. Geen ruimte voor groei en al helemaal geen tijd om elkaar te leren kennen. Het was een vrije val in de armen van de ander. Armen die ik amper kende en waar ik me met gesloten ogen en een verkrampt hart in stortte. Eigenlijk was ik nooit zo bezig met de ander en de vraag waar mijn spontaan op hol geslagen gevoelens vandaan kwamen. Het enige waar ik mee bezig was waren deze gevoelens. De connectie die ik voelde en of de ander mijn gevoelens zou beantwoorden. Wat meestal niet het geval was. In ieder geval niet helemaal en niet zoals ik het voor me zag.
En soms was ik de ander. Er zijn ontzettend veel lieve, mooie mensen voorbij gekomen waarmee ik samen had kunnen zijn. Voor even of voor altijd. Iets wat ik nooit zal weten want de connectie kreeg geen kans. De connectie was er niet. Dacht ik. En dus hield ik ze op afstand.
In de liefde is het geen kwestie van alles of niets. Het is een kwestie van kansen. Mogelijkheden. Openheid voor alles zonder op de zaken vooruit te lopen. Zonder jezelf vast te lijmen aan een toekomstbeeld dat wel of geen werkelijkheid gaat worden. Zonder jezelf te beperken met tunnelvisies en een tot in detail uitgedacht idee van hoe het zou moeten zijn. De smalle kronkelpaden van onze gedachten voorkomen dat er ook maar iets kan ontstaan uit al het moois dat we voelen.
Een intieme band ontstaat niet spontaan. Hoe graag en hoe vaak ik dat ook heb willen geloven. Ware intimiteit groeit en groei vraagt om openheid. Om een hart dat te vrij is om zich vast te klampen.
Hoe we intimiteit uit de weg gaan
De snelle overgave aan een ander en de diepe connectie die we voelen is één van de manieren waarop we ware intimiteit uit de weg gaan. Een diepe band ontstaat niet spontaan. Een liefde die het waard is om jezelf volledig aan over te geven ontstaat niet spontaan.
Dit lijken we te vergeten zodra we van alles voelen. Zodra we geleid worden door het verlangen naar liefde. Het verlangen om het gat in ons binnenste te vullen. Om ons eindelijk veilig te voelen. Geborgen in de armen van de ander. Waarom zijn dat altijd armen die ons niet vast kunnen of willen houden? Waarom kiezen we altijd handen die ons enkel willen aanraken? Die die verantwoordelijkheid van het vasthouden helemaal niet kunnen dragen?
Omdat vluchtige aanrakingen geen diepgang vereisen. Geen ware connectie en geen intimiteit. De diepe connectie die we denken te voelen is in feite hartstikke oppervlakkig. Een oppervlakkige bedekking van onze verwondingen en verlangens. Want durf jij je ware zelf te laten zien in deze ontmoetingen? In deze relaties? Of ben je bang dat dit ervoor zal zorgen dat de ander verdwijnt? Ben jij bezig met wat jij nu eigenlijk wilt of enkel te voorzichtig om hierom te vragen? Sta jij voor wat je wilt en wie je bent of loop je op je tenen?
Zou een ware diepe connectie niet veel minder breekbaar moeten zijn? Zou het niet juist onverwoestbaar moeten staan in het midden van de storm die dit leven soms kan zijn? Alles en meer aan moeten kunnen? Wil je echt een relatie waarin je met behulp van fluwelen handschoenen probeert te voorkomen dat de tere liefde tussen jullie van ellende uit elkaar spat?
Waarom we ware intimiteit uit de weg gaan
We willen die liefde en zodra we er een glimp van opvangen zijn we verkocht. Verknocht aan een onbekende ander waarvan we niet weten of hij in staat gaat zijn om ons vast te houden in al onze chaos. In alle chaos van het leven. Waarvan we niet weten of hij onze verlangens gaat kunnen vervullen. Vaak omdat we zelf niet eens weten wat deze verlangens precies zijn omdat we te druk bezig zijn met het in stand houden van een connectie. Een connectie die al onze inspanningen in de meeste gevallen niet eens waard is.
Het zijn deze inspanningen die ons weghouden van onszelf. Van de leegte in ons die we niet willen voelen. Een leegte die ontstaat door de disconnectie van onze eigen innerlijke vrouwelijke energie. Klik HIER om erachter te komen of dit jouw energetische kern is en wat dit betekent voor jouw liefdesleven!
We worden met deze leegte geconfronteerd zodra de ander verdwijnt en dat is de reden dat je dit ten koste van alles wilt voorkomen. Ook worden we hiermee geconfronteerd door anderen die wel oprecht geïnteresseerd zijn in onze waarheid. Hoe kun je deze delen als je zelf niet weet wat het is? Ware intimiteit met een ander vereist ware intimiteit met jezelf. Je kunt niets van jezelf delen als je niet weet wat er precies te delen valt. Wat jij eigenlijk zou willen delen. Wanneer en met wie.
Intimiteit is kwetsbaar. Het vraagt openheid en vertrouwen. Het vraagt om een connectie waar je op kunt bouwen. En die ontstaat niet spontaan. Die ontstaat na verloop van tijd. Na verloop van acties die het vertrouwen rechtvaardigen. Die het rechtvaardigen dat jij delen van jezelf laat zien. Als we onbewust bang zijn voor wat zich in ons afspeelt zullen we altijd partners uitzoeken die niet geïnteresseerd zijn in wat zich in ons afspeelt. Zullen we altijd weglopen van mensen die dat wel zijn.
De intieme connectie met jezelf
Jouw gevoelens, verlangens en behoeftes zijn heilig. Je mag verlangen naar een relatie waarin deze vervuld worden. Je mag er ook op vertrouwen dat je deze verlangens zelf kunt vervullen. Dat je veilig bij jezelf kunt zijn. Dat je alle pijn waar je nu onbewust voor wegloopt kunt dragen met behulp van je eigen liefde en aanwezigheid. Wanneer je voor liefde, veiligheid en verbondenheid niet meer afhankelijk bent van een ander zal er een band kunnen groeien. Een connectie die groeit in de ruimte tussen jullie. Een ruimte die ontstaat wanneer jij je niet direct aan de ander vastklampt.
Een intieme band met jezelf is hiervoor echt van levensbelang. Of je nu in een relatie zit of graag een relatie zou willen. En ook dit is een band die moet groeien. Die er niet van de een op de andere dag is omdat je hebt besloten dat je er nu klaar voor bent. De relatie met jezelf verschilt in dat opzicht niet zo veel van de relaties die je met anderen hebt. Het moet groeien en vertrouwen en openheid zijn van levensbelang.
Reserveer wat vaker tijd voor fysieke, emotionele en spirituele intimiteit met jezelf. Investeer in de enige relatie die met zekerheid levenslang zal duren. Neem de tijd. Rem wat vaker af om te zien wat er om je heen en binnenin jou gebeurt. Je bent misschien bang voor de pijn die je onderweg zult tegenkomen, maar het zal je uiteindelijk juist een hoop pijn besparen. Heb jij het helemaal gehad met je lauwe liefdesleven? Schrijf je dan in voor mijn Gratis Online Masterclass!
Heb je iets aan dit artikel gehad? Deel het dan met een vriendin, buurvrouw of collega die het ook zou kunnen gebruiken!
♡
