In januari 2019 besloot ik om een jaar lang dwars tegen mijn eetstoornis in te gaan. Tegen alle regels, gedragingen en gedachten waar ik me al die tijd zo veilig bij had gevoeld. Want deze veiligheid maakte me niet gelukkig. De kooi was te klein geworden en ik wilde eruit. Tot mijn verbazing realiseerde ik me laatst dat dit inmiddels al meer dan een jaar geleden is. Aan de andere kant lijkt het veel langer geleden. Er is zo ontzettend veel veranderd! In dit artikel vertel ik je over deze veranderingen, de obstakels onderweg en waarom een dieetvrij leven voor iedereen mogelijk is.
Want even eerlijk. Tussen jou en mij. Is er iemand die echt vrolijk wordt van Halo top “ijs” en suikervrij snoep? Ik niet in ieder geval. Mijn mindset niet en mijn darmen al helemaal niet. Wat natuurlijk niet betekent dat ik iedere dag een bak Ben en Jerry’s wegwerk. Alleen als ik daar zin in heb. Dat dit oprecht niet iedere dag gebeurt is gek genoeg nog steeds iets dat veel mensen verbaast. Alsof we wilde dieren zijn die onszelf met regels moeten kooien. Dat is helemaal nergens voor nodig, maar om dat ook echt te geloven moet je jezelf eerst voorbij die obstakels krijgen. Dwars door de angst en oncomfortabele gevoelens heen.
Het grootste obstakel is misschien wel de motivatie om door te zetten. Altijd. Of op z´n minst zo vaak mogelijk omdat een kleine terugval gemakkelijk verandert in een grote. Hoe klein de wereld van een eetstoornis of chronisch dieetpatroon ook is, het voelt bekend en daarom veilig. Het vereist heel wat voorzichtige stappen in de onbekende buitenwereld om er ook daadwerkelijk gewend aan te raken.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik onderweg hulp heb gekregen van een fantastische coach. Dat ik youtube filmpjes tot mijn beschikking had waar ik kon zien hoe anderen omgingen met “food challenges,” waar ik al huilend en etend aan mee kon doen. Dat ik de mogelijkheid had om mijn social media te vullen met body positive accounts. Eindelijk kon ik zien dat ik niet alleen was en al helemaal niet gek. Ik was geen aansteller en er bestaat niet zo iets als “niet ziek genoeg.” Als er iets is wat ik jou zou kunnen meegeven laat dat dit dan zijn. Je bent niet gek en niet alleen. Je verdient hulp en een fantastisch leven. En daar ga je komen. Je bent zo veel sterker dan je denkt.
Een nieuw lichaam, een nieuw leven
Om maar direct met het grootste, moeilijkste en meest bedreigende obstakel in huis te vallen. Hetgeen er voor zorgt dat zo veel fantastische vrouwen blijven hangen in de fase van half herstel. In het heen en weer hoppen tussen vrijheid en eetregels. Niet voluit levend en niet vol zelfvertrouwen alle ruimte van de wereld innemend.
Want er is angst. De angst om dik te worden, zijn of blijven.
Hel.
Dat nooit.
De angst die als een dreigende donderwolk boven ons hoofd hangt. Die belooft te verdwijnen als we die laatste kilo’s kwijtraken, maar dat eigenlijk nooit doet. De zon komt nooit echt tevoorschijn. Het enige dat we kunnen doen is onder die verdomde wolk vandaan komen.
Iets wat ontzettend moeilijk is en veel tijd en geduld vergt. Tijd en geduld om niet alleen te weten dat het formaat van je lichaam niet belangrijk is, maar dit ook te geloven. Om te vertrouwen dat de angst ooit minder zal worden. Om comfortabel te zijn met de wetenschap dat de angst om aan te komen misschien nooit helemaal verdwijnt. Het logische gevolg van het opgroeien en leven in een dieetcultuur. Zelf merk ik dat de angst om dik te worden, zijn of blijven vooral de kop opsteekt als mijn kleding te strak zit.
Vreemd hoeveel invloed dat kan hebben, want als ik in de spiegel kijk geloof ik allang niet meer dat er iets mis is met mijn rondingen. Weet ik heus wel dat oude, kleinere kleding hoorde bij mijn oude, kleinere leven. Dat een grotere kledingmaat aanschaffen niet gelijk staat aan mateloos falen. Eerder het tegenovergestelde. Zorgen voor passende kleding is ontzettend belangrijk in alle fases van je herstel en ver daarna. Voor je comfort, zelfvertrouwen, zelfbeeld en zo veel meer. Jij verandert, je leven verandert, je kledingmaat verandert. Dat is oké. Hartstikke logisch en NIETS om je voor te schamen. Niet iets dat je zou moeten controleren. Je lichaam is niet van steen en zal nooit volledig hetzelfde blijven. Jouw pogingen om dat voor elkaar te krijgen houden je in je kooi en onder die donkere wolk.
Niet meer plannen, compenseren of vergelijken
De vrijheid die gepaard gaat met het opgeven van controle is overweldigend. Spontane taartjes, pannenkoeken en wijntjes. Alleen of met anderen. Zoveel ik wil, wanneer ik maar wil. Hoe heb ik al die tijd zonder geleefd? Niet echt natuurlijk…
Wat een opluchting dat ik tijdens mijn lunch niet meer weet wat ik voor mijn ontbijt heb gegeten. Dat dit niets uitmaakt en geen invloed heeft op wat ik de rest van de dag zal eten. Hoe ik me die dag over mezelf zal voelen. Het verleden houden waar het thuishoort is een geweldig advies voor ontzettend veel situaties. Zelfs voor je eetmomenten. Laat je maaltijd achter zodra je opstaat van tafel en je bord afwast. Of in de vaatwasser zet als je geluk hebt. Je hoeft niet te plannen en te compenseren.
Je hoeft je lichaam niet te controleren. Dat kan je lichaam allemaal zelf. Gebruik je doorzettingsvermogen alsjeblieft voor je herstel en niet meer voor het opvolgen van die stomme en nergens goed voor zijnde eetregels.
De weg naar een dieetvrij leven is er een van eerst doen en dan pas zien en geloven
Met het risico dat dit een heel suf verhaal wordt ga ik je vertellen hoe ik een paar dagen geleden ineens besefte hoe ver ik was gekomen. Er was eens een meisje dat als enige aan tafel cashewnoten over haar maaltijd deed. Gewoon omdat ze daar zin in had. Niet omdat het mocht maar omdat het kon. Einde. Geen compensatie achteraf, geen snelle berekening en geen vergelijking met anderen aan tafel. Ze dacht er niet eens meer over na.
Dat is wel eens anders geweest. Dat is héél lang anders geweest. Ik wil niet weten hoe vaak ik mezelf voorbij dat oncomfortabele gevoel heb moeten pushen. Mezelf afvragend of ik het wel echt wilde. Of dit wel voor mij was weggelegd. Voor mij was het begin van mijn “echte” herstel het allermoeilijkst. Als je eruit wilt komen zit er maar één ding op en dat is eten. Je weet dat dit het enige is waardoor je je uiteindelijk beter zult gaan voelen, maar in het begin voel je je alles behalve beter. Je voelt je juist ellendig door alles wat je eet en alles in je schreeuwt om ermee op te houden. Doe dat alsjeblieft niet. Het lijkt soms een oneindige eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk wordt het beter. Zo ontzettend veel beter.
Voordat je op dit punt aankomt zul je door de angst en het oncomfortabele gevoel heen moeten. Je eetregels overboord gooien is niets minder dan een vrije val in het diepe. Weet dat jij de kracht bezit om jezelf op te vangen. Nu nog het vertrouwen dat je uiteindelijk echt veilig zult landen. Je hebt de vleugels om weg te vliegen. Uit die kooi op weg naar de zon. Je hoeft het je alleen maar te herinneren.
