Wil jij ook zo graag een normale relatie met eten? Koekjes in huis kunnen halen en weten dat je ze ’s avonds niet in één zitting zult wegwerken? Anderen voor je laten koken zonder je druk te maken om wat ze nou eigenlijk in de pan gooien? Zo zijn er nog veel meer gewoontes die symbool staan voor een normale relatie met eten. Een manier van eten die voor jou na jaren van diëten misschien heel ver weg lijkt. Houdt die stem in je hoofd dan nooit op met zeuren? Gaat er een moment komen waarop je niet meer nadenkt over je voedingspatroon? En wat is een normale relatie met eten nou eigenlijk?
Jarenlang voelde ik me een slappeling als ik trek had in chocola. Of chips. Kaas, cruesli, koekjes.. De verboden lijst was LANG. En ik had het gevoel dat ik iets slechts deed als ik iets van die lijst at. Dat het feit dat ik er trek in had alleen al betekende dat ik een mislukkeling was. Een slecht mens.
Wat was er mis met me? Ik wilde een normale relatie met eten, maar vocht met alles wat ik in me had tegen de meest normale eetgewoontes. Niet zo gek, ik wist helemaal niet wat een normale relatie met eten inhield. De regels waren voor mij normaal. Zo normaal dat ik er enkel met veel doorzettingsvermogen en grove tegenzin tegenin kon gaan. Ervan overtuigd dat ik iets mankeerde.
Van een verstoorde naar een normale relatie met eten
Hoe ironisch is het dat we aan de ene kant niets liever willen dan “normaal eten,” maar aan de andere kan vechten tegen eetgewoontes die hartstikke normaal zijn? Het kan voelen alsof je in tweeën wordt gescheurd en dat is helemaal niet gek. Dat is in feite precies wat er gebeurt. Jarenlang was er alleen die innerlijke stem die jou vertelde wat je wel en niet mocht eten. De kritische stem die absoluut niet het beste met je voor had. De stem die ervoor zorgde dat jij het contact met je lichaam volledig verbrak. En nu wilt de “echte jij” ook ineens meedoen. Er zijn ECHT twee stemmen. Je bent aan het loskomen en het feit dat je dit zo ervaart is een heel goed teken. Hoe ongemakkelijk het ook kan zijn.
Je zit in de mist. In het grijze overgangsgebied waar ineens niets meer duidelijk is. Voorheen had je de regels. De gewoontes waar je doodongelukkig van werd, maar het was in ieder geval wel duidelijk wat je moest doen. En hoe ongelukkig je er ook van werd, het voelde ook veilig. Comfortabel. Nu ben je op weg naar een leven waarin je veilig, comfortabel EN gelukkig zult zijn. Om daar te komen zul je door de storm moeten. Zul je opnieuw moeten leren wat een normale relatie met eten voor jou inhoudt.
Want er is niet één manier van eten die voor iedereen werkt. Je zult jouw eigen manier moeten vinden. Een manier van eten die past bij jouw lichamelijke en emotionele behoeftes. Dat is een hele zoektocht. Het duurt even en dat is niet erg. Dit is je leven. Waarom zou je het overhaasten?
Eén eetgewoonte waar ik veel te lang aan heb getwijfeld
Goed, een normale relatie met eten is dus hartstikke persoonlijk, maar MAN wat had ik graag gewild dat iemand mij eerder had verteld dat het hartstikke normaal is om af en toe trek te hebben in iets zoets. Dat koekjes prima deel uit kunnen maken van een normale relatie met eten. Dat had me veel tijd, energie en oneindige hersenspinsels gescheeld.
Aan de andere kant snap ik wel dat het even duurde voordat ik het allemaal helder kon zien. Er was niet alleen mijn eigen verstoorde relatie met voeding, mijn lichaam en mezelf. Daarnaast zijn er nog de maatschappelijke normen die het er ook niet bepaald makkelijker op maken. Normen die zo gebruikelijk zijn dat we ons niet eens afvragen of ze wel normaal zijn. En dat zouden we echt wat vaker moeten doen. Meer kritische vraagtekens please. Want zo ongeveer alle lichamelijke of emotionele behoeftes waar jij ooit aan hebt getwijfeld zijn hartstikke normaal. Wat de stem in je hoofd, bewerkte fitness influencer of corona kilo onzin Instagram post je ook probeert wijs te maken.
Iets zoets eten na het avondeten
Het is zo normaal dat het een naam heeft. Waarom maken we zo’n ding van een dessert? Noemen we onszelf een “zoetekauw” alsof dat iets slechts is? Soms in één adem met allerlei andere bijvoeglijk naamwoorden die we nooit naar ons eigen hoofd zouden moeten slingeren. Ongedisciplineerd, ruggengraatloos, mislukt…
Want door het eten van iets zoets verhoog je de serotonine levels in je brein. De happy hormonen die je een gelukkig gevoel geven. (1) De online artikelen over dit onderwerp gaan bijna allemaal gepaard met tips om hier toch vooral weerstand tegen te bieden. Maar waarom zouden we dat doen? In vredesnaam? Waarom is het in deze maatschappij zo normaal dat we onszelf plezier, blijdschap en geluk ontzeggen? Dat we dit moeten verdienen? In dit geval door eerst keihard te sporten of onszelf uit te hongeren voordat we een keer een hap van een brownie mogen nemen. En dan alleen op “speciale gelegenheden.” No more. Het leven IS een speciale gelegenheid. Plezier is je geboorterecht. Punt. Niets meer. Geen uitleg. Dit is het.
Bovendien hebben we veel meer behoefte aan een shot serotonine in de vorm van smeuïge chocolade als deze levels aan de lage kant zijn. En wat zorgt er onder andere voor dat we een gebrek aan serotonine ervaren? Stress. Negatieve gedachtes over onszelf, ons lichaam en leven. Precies de staat van zijn waar je in verkeerd zolang je op dieet bent. Als je jezelf over-identificeert met je lichaam. (2) Dit betekent natuurlijk niet per definitie dat je nu iedere avond de hele reep weg moet werken, maar laat je door mij niet tegenhouden als dit is wat je gelukkig maakt. Het betekent wel dat de kans dat we dit willen een stuk kleiner wordt als we ons content, vervuld en gelukkig voelen. Iets dat zo goed als onmogelijk is zolang we onszelf uithongeren.
Vind je eigen voedingspatroon
Een advies waar je waarschijnlijk absoluut niet op zit te wachten. En ik snap het. Echt. Je wilt gewoon helderheid. Weten waar je aan toe bent. We zijn niet voor niets massaal verslaafd aan de “What I eat in a day” videos op youtube. Aan allerlei willekeurige dieet- en receptenboeken. Niet voor niets proberen we van anderen af te kijken hoe, wat, waarom en hoeveel ze eten. We willen niets liever dan een richtlijn. Weten wat we moeten doen om een normale relatie met eten te ontwikkelen. Helaas kan ik je dat niet vertellen. Niemand kan jou dat vertellen. Niets behalve jouw innerlijke kompas weet wat goed voor je is. Dat we zo ver van onszelf verwijderd zijn is de enige reden dat we denken naar anderen te moeten kijken.
Een normale relatie met eten ziet er niet op één bepaalde manier uit
Een normale relatie met eten ziet er zelfs voor één en dezelfde persoon niet altijd hetzelfde uit. Als vrouw ga je door verschillende seizoenen. Zowel lichamelijk als emotioneel. Dit hangt samen met je menstruatie cyclus en heeft invloed op je humeur, energielevels en ook op je “zoete trek.” Je voedingsbehoeftes zijn afhankelijk van de fase waar je in zit. De ene dag wil je lichaam meer voeding dan de andere dag en vaak is daar geen logische verklaring voor. Je kan en hoeft niet altijd te weten waarom je lichaam wilt wat het wilt. Je lichaam weet wat het nodig heeft. Wat je wel kunt doen is het contact tussen jou en je lichaam herstellen. Werken aan de vertrouwensband tussen jou en je lichaam. Op die manier zal het steeds duidelijker worden wat jouw innerlijke kompas je probeert te vertellen.
En dat gaat je niet alleen in de keuken van pas komen, maar in ieder gebied van je leven. Het zal ervoor zorgen dat jij je kostbare tijd en energie kunt steken in het vervullen van jouw dromen, doelen en idealen. Je hoeft je niet langer bezig te houden met de dingen die jouw lichaam prima zelf kan regelen en zult weer contact kunnen maken met jouw intuïtie. En dan zul je het je ineens weer herinneren. Je zult het je ineens realiseren. Het leven hoeft niet moeilijk te zijn.
