Soms lijkt het leven je van alle kanten tegelijk te raken. De ene teleurstelling stapelt zich op de ander en je voelt hoe de ingebeelde maar geliefde controle langzaam maar zeker tussen je vingers door glipt. Het leven kan nog zo mooi zijn, soms lijkt de lading afval voor je neus het enige dat er nog bestaat. Het enige dat er nog toe doet. Als je niet uitkijkt zie je niets anders meer. De ellende vormt je wereld en alles wat nog wel mooi is lijkt onzichtbaar geworden. Verdwenen. En dan wordt het leven zwaar. Heel zwaar. Hoe kun je het beste omgaan met teleurstellingen? En hoe accepteer je dat je in de meeste gevallen echt geen controle hebt?
Ik had eigenlijk bedacht dat het wel goed ging. Dat ik er wel was met dat herstellen en zo. Natuurlijk gooit het leven juist op die momenten omstandigheden naar je toe die je ernstig op de proef stellen. De steek die ik in mijn voet voelde bleek een ontstoken pees te zijn. Voor mij even geen hardloopsessie´s. Even niet meer sporten. En dat betekende maar één ding.
Paniek
Blinde paniek. En vervolgens paniek om het feit dat ik in paniek was, want ik was toch hersteld? Hier had ik toch geen last meer van? Waarom was ik als een dolle sportscholen aan het uitzoeken? Waarom wilde ik zo snel mogelijk heel veel geld betalen zodat ik mezelf zou kunnen afbeulen in een spinning klas waar ik absoluut geen zin in had? Oh ja, omdat de broek die twee maanden geleden nog prima paste ook al niet meer dicht ging…
Ho. Stop.
Ingrijpen, terugspoelen, ergens met mijn goeie voet tegenaan schoppen en opnieuw beginnen. Want ik wil de mate waarin ik me oké voel over mezelf niet meer af laten hangen van omstandigheden die volledig buiten mijn controle liggen. Zoals mijn gewicht, hoeveel mijn lichaam op een dag wilt eten en deze blessure. Ik wil ook niet meer al mijn energie steken in het wanhopig toch proberen te controleren van deze omstandigheden.
Spinning klasjes, minder eten omdat ik nu minder beweeg… Dat klinkt als een weg die ik lang geleden heb afgesloten. Dat gaan we niet doen.
Want dit is het leven. Normale mensen hebben normale blessures en houden rust. Soms gebeurt het dat je even niet kunt sporten. Ik hoef mezelf niet in allerlei bochten te wringen om te zorgen dat ik toch kan sporten, omdat ik me anders slecht voel over mezelf. Zoals vroeger. Toen mijn hele dag en mijn hele gevoel van eigenwaarde compleet afhing van de weegschaal. Van de vraag of ik die dag “volgens plan” had gegeten en bewogen. Ik weet nu dat het veel beter werkt om te kijken naar waar die paniek vandaan komt. Om me af te vragen of wat ik allemaal denk wel realistisch is. Dat is het natuurlijk niet, al voelt het op zo´n moment wel zo.
Omgaan met teleurstellingen
Je hebt niet overal controle over. Ik wil me fijn, oké en meer dan prima over mezelf voelen. Het liefst altijd, maar zo vaak mogelijk is ook goed. Ik wil het in ieder geval niet laten afhangen van een schommelend gewicht of de vraag hoeveel ik die dag heb bewogen en hoeveel ik in combinatie daarmee zou moeten eten.
Een schommelend gewicht is normaal. Periodes waarin je niet kunt sporten zijn normaal. Blessures, zwangerschappen, operaties, ziektes, het hoort allemaal bij het leven. Wat er op zo´n moment met je lichaam gebeurt ligt buiten je controle. Natuurlijk mag je een beetje balen als zoiets gebeurt. Ik mis het hardlopen. De wind, het wegdromen bij mijn muziek en de endorfines. En ja, ik baalde ook even toen ik erachter kwam dat mijn broek niet meer dicht ging. Hij was net nieuw!
Wat ik in ieder geval niet meer doe is teruggrijpen naar mijn eetstoornis. Naar de oude vertrouwde manier om met nare gevoelens om te gaan. Want dat is wat een teleurstelling is. Een naar gevoel. Je baalt en dat is oké. Omgaan met teleurstellingen door wel of niet te eten en proberen je lichaam te controleren is niet oké.
Het gaat niet eens om mijn lichaam. Er is niets mis met mijn lichaam. Mijn lichaam is het probleem helemaal niet. Die gedachte is slechts een maskering van wat er echt aan de hand is. Een maskering van gevoelens en situaties die dieper liggen. Die ik niet wil voelen, omdat ik weet dat ik daar echt geen controle over heb. En dus doe ik liever alsof mijn lieve, mooie lichaam het probleem is. Omdat ik denk dat ik daar wel controle over heb. Een leugen van mijn eetstoornis om te zorgen dat ik comfortabel ben, maar alles behalve gelukkig.
Maar wat nou als ik nog meer aankom?
Als ik blijf aankomen? Binnenkort al mijn kleding weg kan gooien? Ja, oké dat kan… Maar wat nou als ik zonder angst kan blijven eten? Met vriendinnen kan blijven afspreken, lunchen en wijn kan drinken? Mijn energie kan blijven steken in dingen die echt belangrijk zijn? Dingen waarvan ik heb ervaren dat ik me er goed door ga voelen? In tegen stelling tot die eetregels die niets meer dan spanning en ellende veroorzaakten.
Ik wil me niet meer laten tegenhouden door de angst om aan te komen. Ik wil niet omgaan met teleurstellingen op een manier die absoluut niet goed voor mij is. Ik wil verder kijken dan mijn gewicht omdat er zo veel meer is in het leven. Dat heb ik inmiddels kunnen ervaren. Ik ben zo dankbaar voor de oprechte verbinding met mensen, de vrijheid, liefde en het geluk dat al die tijd ver voorbij die eetstoornis op mij lag te wachten. Dat wil ik niet meer kwijt. Extra klio´s of niet.
Ik hoop dat je weet dat het echt mogelijk is om te herstellen. Dat herstel het meer dan waard is. Al lijkt het soms niet zo omdat al die regels zo comfortabel aanvoelen. Ik hoop dat je weet dat het ook oké is als het even minder gaat. Dat hoort net zo goed bij het leven als een ontstoken pees op een plek waarvan je nooit hebt geweten dat er een pees zat. Herstel gaat er niet om hoe vaak je nog in de put belandt. Het gaat erom hoe snel je ziet dat je erin zit en naar welk middel je grijpt om eruit te komen.
