Daar zit ik dan. Menukaart voor mijn neus, vriendinnen naast me. Stiekem ben ik best trots. Ik kan meedoen met het gesprek en heb mijn ontbijt niet aangepast op het feit dat ik buiten de deur zou gaan lunchen. Ook prop ik geen extra work-outs meer in mijn schema en mezelf al helemaal niet meer in te kleine broeken. Het is wat het is. Ik kan meedoen en dat is zo fijn. Alleen wil die eetstoornis af en toe ook nog meedoen. Die is nog niet vergeten hoe fijn we het ooit hadden samen. Toch? Het was toch best fijn? Wil je niet toch nog even luisteren? Al is het maar omdat je de afgelopen tijd best veel hebt gegeten? Je wilt toch niet dat het echt uit de hand loopt….?
Voor je het weet ben je weer volop aan het onderhandelen met je eetstoornis. Want als je dat broodje nou zonder kaas besteld bespaar je calorieën. Zonder dat iemand het doorheeft. Er zijn genoeg mensen die gaan kaas lusten. Bovendien kun je ook beter ketchup nemen dan mayonaise. Dan ben je echt goed bezig. Wacht eens even, je hebt toch eigenlijk helemaal geen saus nodig? Of een broodje. Zo veel honger heb je niet. Neem een salade. Zonder kaas en met de dressing apart. Dan komt alles goed…
En ineens zit ik weer op droge, groene blaadjes en een halve tomaat te kauwen. Ik heb geen flauw idee waar mijn vriendinnen het over hebben omdat ik te druk in gesprek was met die stem in mijn hoofd en baal ik dat ik het weer zo ver heb laten komen. Dat gaat me dus niet meer gebeuren!
Accepteer dat je nooit meer op dieet kunt
Dit is de reden dat je met een eetstoornis verleden nooit zal kunnen doen wat voor anderen heel normaal lijkt. Normaal lijkt. Want dat is het natuurlijk niet. Koste wat het kost sporten, je ontbijt overslaan en een salade zonder olijfolie eten. In de meeste gevallen vies en alles behalve normaal. Al zijn er genoeg mensen die dit bestempelen als doorzettingsvermogen, goed bezig en nieuwe voornemens.
En dat is prima. Ik hoef niet te doen wat anderen doen. Wat anderen doen is voor mij totaal onbelangrijk. Ik heb geen idee wat hun motieven zijn. Wat hun verleden is. Het enige wat ik weet is dat ik het risico loop terug gezogen te worden als ik handel naar de stem die vindt dat ik moet afvallen. Terug die veel te kleine wereld in. Waar anderen het misschien een leven lang vol kunnen houden om met één been in de dieetcultuur te blijven staan, kan ik dat niet. Voor mij geen per ongeluk overgeslagen ontbijtjes, opgespaarde calorieën en gecompenseerde maaltijden. Daar blijf ik mijlenver bij uit de buurt. Noodgedwongen. En dat is natuurlijk een heel groot voordeel. Al is het soms moeilijk, uiteindelijk kan ik wel al mijn energie op andere dingen richten.
Ik geloof absoluut dat je volledig kunt herstellen van een eetstoornis. Net zoals je volledig kunt herstellen van een botbreuk. Het zal alleen altijd een gevoelige plek blijven. Dat maakt je niet minder dan anderen. Iemand die ooit een gebroken rug heeft gehad gaat ook geen parachute springen. Is die persoon daarom minder dan jij? Natuurlijk niet en dit is precies hetzelfde.
Onderhandelen met je eetstoornis leidt nergens toe
Want je eetstoornis weet van geen ophouden en is onwijs overtuigend. Grote kans dat dit het meest koppige deel van jou is. En wat doen we met mensen die onwijs koppig zijn? Die proberen we niet te overtuigen, die laten we lullen. Omdat we beter weten en geen tijd, energie of zin hebben om de ander daarvan te overtuigen. We luisteren gewoon niet meer.
Probeer je niet te laten verleiden door alle trucjes die erbij gehaald worden. In het begin is het ontzettend lastig om te bepalen of je de minder calorie rijke optie echt lekkerder vindt, of stiekem toch de regels van je eetstoornis opvolgt. Dit onderscheid leer je gaandeweg te maken. Een goede vraag die je jezelf hierbij kunt stellen is of je vindt dat je het moet eten, of dat je het wilt eten. Bij twijfel zou ik zeggen eet dat stuk chocola. Misschien heb je er niet eens heel veel trek in, maar je gaat in ieder geval dwars tegen die nare stem in. Dat is nu het allerbelangrijkste. Trap ook niet in het gezondheidsargument. Niets is op dit moment gezonder voor jou dan herstellen van je eetstoornis. Je zult niet voor altijd eten zoals je eet in de eerste periode na jaren van restricties. Extreme honger en cravings naar alles wat een glazuurlaag heeft zijn hartstikke normaal.
Na verloop van tijd zullen die cravings minder worden. Ze gaan weer voorbij. Zelfs zonder dat je daar moeite voor hoeft te doen! Behalve als je naar die restricties teruggaat natuurlijk. Als je blijft onderhandelen met je eetstoornis. Zo hou je jezelf gevangen in die vicieuze cirkel. Betrap jezelf op iedere kleine aanpassing die je wilt maken en doe het niet. Misschien lukt het niet altijd en ook dat is oké. Iedere keer dat je ondanks je zweethanden toch dooreet is een enorme overwinning. Een overwinning waar je ontzettend trots op mag zijn.
