De meest rommelige titel die ik ooit aan een artikel heb gegeven, maar hopelijk snap je het idee! Normaal gesproken lees je door de artikelen heen natuurlijk al een beetje over mijn eigen ervaring. Over de dingen waar ik tegenaan ben gelopen in mijn herstel en hoe mijn wereld veranderde naarmate er steeds meer ruimte kwam voor mijn eigen, gezonde stem. Omdat er met name het afgelopen half jaar ontzettend veel veranderd is leek het me leuk om een keer een volledige update te geven over waar ik nu sta wat betreft voeding en mijn lichaamsbeeld. Twee dingen die jarenlang mijn leven in beslag hebben genomen.
De bedoeling van dit artikel is een globaal beeld te schetsen, waar je hopelijk inspiratie en wellicht hoop uit kunt halen. Het bevat geen specificaties van wat ik op een dag eet, wat mijn gewicht is of hoeveel ik beweeg. In de eerste plaats omdat ik oprecht geen idee heb en in de tweede plaats omdat het niet de bedoeling is dat mijn manier van eten, herstellen en leven als DE manier wordt gezien. Onze levensstijl en weg naar herstel zijn even uniek als wij zelf.
Een heel groot onderdeel van herstel is naar mijn idee het vinden van je eigen, unieke weg. We hebben ons al veel te lang vergeleken met anderen. Ons door anderen laten leiden. Het wordt tijd dat we weer op onze eigen innerlijke stem leren vertrouwen.
Even terugspoelen naar januari 2019
Het moment dat ik ineens zag dat ik maar half hersteld was in plaats van helemaal. Al die tijd dacht ik dat ik genoeg at. Ik woog mijn eten toch niet meer en mocht van mezelf toch af en toe iets lekkers? Ja, maar ik was alles behalve gelukkig en dat kon niet de bedoeling zijn.
Naar mijn lichaam luisteren was er niet bij. Ik at te weinig en er zat weinig variatie in mijn voedingspatroon. Ik had eetbuien en verplichtte mezelf nog steeds om een bepaald aantal keer per week te sporten in plaats van naar mijn lichaam te luisteren. Van spontane etentjes of drankjes met vrienden schoot ik volledig in de stress en als ik wel buiten de deur at zorgde ik ervoor dat ik zo min mogelijk at. Mijn lichaam en voedingspatroon waren nog steeds een grote bron van stress en ik begon me af te vragen of dit het dan was. Moest ik zo echt de rest van mijn leven doorgaan?
Dit zijn natuurlijk geen vaststaande criteria voor half herstel. Voor mij blijft het feit dat ik niet gelukkig was het allerbelangrijkste uitgangspunt. Er moest meer in het leven zijn dan mijn breincapaciteit verspillen aan nadenken over dingen die mijn lichaam prima zelf kon regelen.
Daarom besloot ik een jaar lang volledig voor mijn herstel te gaan. In mijn geval kwam dat neer op volledige toestemming om alles te eten wat ik wilde, wanneer ik wilde en niet te stoppen voordat mijn lichaam en brein verzadigd waren. Als ik na dat jaar terug zou willen naar het controleren van mijn lichaam zou dat mogen. Deze afspraak gaf heel veel rust. Het gaf me de moed om ondanks extreme honger, gewichtstoename en opgezwollen enkels toch door te zetten. Dingen die allemaal heel normaal zijn als je het contact met je lichaam hersteld na een restrictieve periode, maar daarom niet minder ongemakkelijk.
Het werd een jaar van tranen, vallen en opgeven, maar uiteindelijk toch weer doorgaan.
Mijn lichaam deed wat het moest doen. Het kwam kilo’s aan in haar zoektocht naar mijn unieke setpoint gewicht. In haar blijdschap dat brownies geen verboden terrein meer waren. De schade van een uitgehongerd brein moest net zo goed worden ingehaald. Ik was regelmatig te vinden met een pot pindakaas en een stuk chocola dat dienst deed als lepel, maar nu niet meer in de vorm van een eetbui waar ik maar al te bekend mee was. Eetbuien verdwenen al snel als sneeuw voor de zon door de onvoorwaardelijke toestemming die ik mezelf had gegeven. Mijn lichaam was ondertussen druk bezig de binnenkant te herstellen wat zorgde voor vermoeidheid. Sporten zat er dan ook echt even niet in. Iets wat mijn mentale gezondheid op dat moment enkel ten goede kwam. Het was allemaal nodig, maar alles behalve makkelijk. Dat hoef ik er vast niet bij te vertellen.
Ik zou hier zo nog tien artikelen mee kunnen vullen, maar dan wordt het een terugblik in plaats van een update. Dus even doorspoelen naar januari 2020! Het moment waarop ik met een hele grote glimlach besefte dat ik van mezelf de keus mocht maken terug te gaan naar mijn oude leven. Dat hebben we dus niet gaan. Het was inmiddels veel te leuk. Niet altijd, maar meestal wel.
Inmiddels zijn we weer een half jaar verder. Een heel vreemd half jaar waarin we massaal aan huis werden gekluisterd en de wereld eindelijk haar ogen opende voor de racistische stand van zaken. Een half jaar waarin er van alles door mijn hoofd is gegaan. Van alles behalve de vraag wat er wanneer gegeten mocht worden en of er niet wat harder gesport moest worden. Ik wist niet wat ik meemaakte.
Hoe mijn relatie met voeding veranderde
Eindelijk snap ik wat al die mensen bedoelden toen ze zeiden “eten is maar eten.” Maaltijden hoeven niet meer perfect te zijn, verdiend of tot een minimum beperkt te worden. Ik hou nog steeds van eten, maar het is niet meer het hoogte- of dieptepunt van mijn dag. Ik denk er eigenlijk helemaal niet meer aan tenzij ik honger of trek heb. Tenzij ik versgebakken koekjes ruik of gewoon zin heb in iets lekkers. De gedachte aan eten plopt letterlijk mijn hoofd in, ik eet en vervolgens ben ik het weer vergeten.
Dat was in het begin wel anders. Het is echt niet meer dan normaal dat je na een lange periode van diëten en ondervoeding even volledig de andere kant op schiet. In het begin van mijn herstel at ik heel vaak voorbij mijn fysieke verzadigingsgevoel omdat niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn brein uitgehongerd was. Mijn lichaam had al die extra energie bovendien nodig om alles vanbinnen te herstellen én het wilde inslaan. Het vertrouwde er terecht nog niet op dat er niet weer een volgende hongersnood aan zou komen en wilde wat reserves. Gewoon voor het geval dat.
Het is zo belangrijk dat je jezelf de tijd geeft om het vertrouwen tussen jou en je lichaam te herstellen. Om dwars door die angst heen te eten. Net zo lang tot je maag en brein verzadigd zijn.
Je zult echt niet voor altijd eten zoals in het begin van je herstel. Wanneer je lijf en brein tot rust zijn gekomen zal je lichaam vanzelf aangeven wat een goede hoeveelheid voeding voor jou is. Je honger- en verzadigingsgevoelens worden duidelijker en consistenter. Extra kilo’s zullen ook niet voor altijd het einde van de wereld blijven en dat brengt ons bij het volgende punt.
Mijn uiterlijk werd steeds minder belangrijk
Dit had ik werkelijk nooit voor mogelijk gehouden, maar het kan me oprecht niet meer schelen wat er met mijn lichaamsgewicht gebeurt. Waar ik een jaar geleden nog doodsbang was voor commentaar van anderen dat ik “wel heel veel was aangekomen” of “mezelf flink had laten gaan” zou mijn reactie op dat soort opmerkingen nu neerkomen op een schouderophaling en de welgemeende vraag waar de ander zich in vredesnaam mee bemoeit. Hooguit vergezeld van een uitleg over wat ik er naast een paar extra kilo’s nog meer bij heb gekregen. Een dikke bos haar, een libido, mijn menstruatie cyclus en een flinke dosis levensvreugde. Wat overigens niet betekent dat ik altijd naakt en euforisch voor de spiegel sta te dansen. Dat ik dolgelukkig ben met hoe het er nu allemaal uit ziet. Dat is ook niet het doel.
Want ik baal vaak genoeg van mijn buik en “bolle wangen.” Net als vroeger. Het enige verschil is dat ik nu weet wat ik ervoor moet doen om te zorgen dat die buik platter wordt en dat heb ik er echt niet meer voor over. Ik weiger om 95% van mijn levensgeluk op te geven om 5% minder te wegen. Onzekerheid hoort bij het mens zijn. Onzekerheid betekent niet dat je daadwerkelijk iets moet doen aan hetgeen waar je onzeker over bent. Helemaal niet als dit je berooft van alles wat het leven mooi maakt. Het is wat het is. Een schouderophaling is wederom op z’n plaats.
Genieten van je lichaam en het leven
Het klinkt cliché, maar ik hou van mijn lichaam om wat het me geeft en niet om hoe het eruit ziet. De mogelijkheid om mensen te knuffelen, te rennen en eindelijk weer van mijn seksualiteit te genieten. Dat is wat mij betreft het doel van je lichaam. Ervan genieten. Niet het tot in perfectie kneden en monitoren. Ik hoef niet van mijn lichaam te houden, maar het is wel mijn volste recht om ervan te genieten en dat is alleen mogelijk als ik er goed voor zorg. Daar herinner ik mezelf aan als ik weer eens een kritische blik op mijn eigen spiegelbeeld werp. Ik ben misschien niet altijd blij met hoe het eruit ziet, maar dat zal het nooit meer waard zijn om terug te gaan naar mijn oude leven. Het leven dat een gevoed brein en lichaam mogelijk maken is me veel te kostbaar. Mijn leven is eindelijk meer dan mijn uiterlijk.
Zet alsjeblieft door
Als de technologie het mogelijk had gemaakt had ik je nu virtueel en liefdevol door elkaar geschud en geknuffeld. Ik heb het al heel vaak gezegd en ik zeg het nog maar eens. Het is het zo waard. De angst om aan te komen wordt minder. De vele flying f#cks die je nu nog om je gewicht geeft zullen verdwijnen en plaats maken voor dromen, doelen en geluk. De dingen waar je daadwerkelijk voor op deze aardbol bent gezet. Het controleren van je lijf en leven is niet de reden. Echt niet.
Adem door die angst heen. Zit ermee. Huil, schreeuw en stomp iets levenloos. Verdiep je in de wens om zo slank mogelijk te zijn. Wees er nieuwsgierig naar. Waar komt het vandaan? Vergroot je kennis over de dieetcultuur en het slanke ideaal. Het is geworteld in racisme. Enkel in het leven geroepen om winst te maken en vrouwen te onderdrukken. Voel de woede van het leven dat je al die tijd is afgenomen door een luchtkasteel van een ideaalbeeld. Laat dit je vastberadenheid voeden en vergeet alsjeblieft nooit hoe krachtig, mooi en waardevol je in werkelijkheid bent.
